Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι oλόκληρη η ευφυία δεν είναι παρά μια απέραντη
πιθανότητα, και ότι μπορούμε να την χάσουμε, όχι σαν τον ψυχασθενή που πεθαίνει,
αλλά όπως ο ζωντανός που είναι μες στη ζωή και που αισθάνεται πάνω του την έλξη
και την πνοή (της ευφυίας, όχι της ζωής) .
Τα γαργαλητά της ευφυίας κι αυτή η ξαφνική ανατροπή των μερών.
Οι λέξεις σε μισό δρόμο απόσταση από την ευφυία.
Αυτή η πιθανότητα του να σκέφτεσαι αντίστροφα και να εκφράζεις βίαια ξαφνικά τη
σκέψη σου.
Αυτός ο διάλογος μέσα στη σκέψη.
Η απορρρόφηση, η διάσταση των πάντων.
Και ξαφνικά αυτό το ρυάκι νερού πάνω σε ένα ηφαίστειο, η λιγνή κι αργή πτώση του
πνεύματος.
Να βρίσκομαι σε μια κατάσταση ακραίας αναταραχής, φωτισμένης από
εξωπραγματικότητα, κι ωστόσο με κομμάτια του αληθινού κόσμου σε μια γωνιά του
εαυτού.
Να σκέφτομαι δίχως την παραμικρή παύση, δίχως παγίδες στην σκέψη, δίχως καμιά
από εκείνες τις υπεκφυγές στις οποίες συνήθισε το μεδούλι μου και είναι σαν πομποί
ρευμάτων.
Συχνά το μεδούλι μου διασκεδάζει με αυτά τα παιχνίδια, αρέσκεται σε αυτά τα
παιχνίδια, αρέσκεται σε αυτές τις φευγαλέες αρπαγές, στις οποίες προεδρεύει η
κεφαλή της σκέψης μου.
Είναι φορές που θα μου αρκούσε μια απλή λέξη, μια μικρή ασήμαντη λεξούλα, για να
είμαι μεγάλος, για να μιλώ με το ύφος των προφητών, μια λέξη μάρτυρας, μια λέξη
ακριβής, μια λέξη έξυπνη, μια λέξη καλά μαριναρισμένη στο μεδούλι μου, βγαλμένη
από μένα, που θα έστεκε στην πιο απόμακρη άκρη του είναι μου, και η οποία, για
όλους τους υπόλοιπους, δεν θα σήμαινε τίποτα.
Είμαι μάρτυρας, είμαι ο μόνος μάρτυρας του εαυτού μου.
Αυτή η φλούδα από λέξεις, αυτές οι αδιόρατες μεταμορφώσεις της χαμηλόφωνης
σκέψης μου, αυτού του μικρού μέρους της σκέψης μου που ισχυρίζομαι ότι ήταν ήδη
εκφρασμένη, και που χάνεται, είμαι ο μόνος κριτής που βλέπει την έκτασή της.
Ένα είδος διαρκούς χαμού του κανονικού επιπέδου της πραγματικότητας.
Κάτω από αυτή την κρούστα οστών και δέρματος, που είναι το κεφάλι μου, υπάρχει
μια σταθερά από αγωνίες, όχι κάτι σαν ηθικό σημείο, όπως οι λεπτοφυείς
συλλογισμοί μιας ανόητα εξονυχιστικής φύσης, ή εμψυχωμένης από τη μαγιά μιας
ανησυχίας ως προς την κατεύθυνση του ύψους της, αλλά σαν μια (απόσταξη)
στο εσωτερικό,
σαν απόρριψη της ζωτικής μου ουσίας
σαν φυσική και ουσιώδης απώλεια
(εννοώ απώλεια από τη μεριά της ουσίας)
μιας αίσθησης.
Μια αδυναμία να αποκρυσταλλώσω υποσυνείδητα, το σπασμένο σημείο του
αυτοματισμού σε οποιονδήποτε βαθμό.
Το δύσκολο είναι να βρεις τη σωστή σου θέση και να ξαναβρεις την επικοινωνία με
τον εαυτό σου. Το σύνολο βρίσκεται σε μια ορισμένη νιφαδοποίηση των πραγμάτων,
μες στον σωρό όλης αυτής της νοητικής ξερολιθιάς γύρω από ένα σημείο που πρέπει
να βρούμε.
Και να, εγώ, τι σκέφτομαι για τη σκέψη:
ΣΙΓΟΥΡΑ Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Και υπάρχει ένα σημείο φωσφορούχο όπου κάθε πραγματικότητα ξαναβρίσκεται,
αλλά αλλαγμένη,
μεταμορφωμένη – και από τι; ; – ένα σημείο μαγικής χρήσης των πραγμάτων. Και
πιστεύω στους νοητικούς αερόλιθους, στις προσωπικές κοσμογονίες.
[Μετάφραση : Δημήτρης Χορόσκελης]
