η σαρκική αγάπη σε όλες τις μορφές της στοχεύει στην ανακάλυψη της ομορφιάς του κόσμου. πολύ συχνά και στην αναζήτηση της σαρκικής ηδονής συνδυάζονται οι δύο κινήσεις, η κίνηση του τρεξίματος προς την καθαρή ομορφιά και η κίνηση της φυγής μακριά της μέσα από μια αδιόρατη διανοητική σύγχυση. αν η σαρκική αγάπη σε όλα τα επίπεδα είναι λίγο – πολύ στραμμένη προς την ομορφιά – και οι εξαιρέσεις είναι μόνο φαινομενικές – είναι επειδή η ομορφιά κάνει τον άνθρωπο μέσω της φαντασίας κάτι αντίστοιχο με την άναρχη τάξη του κόσμου. η αγάπη που ξοδεύεται στο υπερθέαμα των ουρανών στις πεδιάδες στη θάλασσα στα βουνά στη σιωπή της φύσης η αγάπη που γίνεται αισθητή με χίλιους αμυδρούς ήχους στο φύσημα των ανέμων στη ζέστη του ήλιου – αυτή η αγάπη που κάθε ανθρώπινο ον αισθάνεται τουλάχιστον αόριστα σε μια στιγμή είναι μια ελλιπής οδυνηρή αγάπη επειδή απευθύνεται σε πράγματα που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην ύλη. οι άντρες θέλουν να χαρίσουν την ίδια αγάπη σε ένα ον που είναι ίσο μαζί τους ικανό να ανταποκριθεί στην αγάπη τους να πει ναι και να δώσει τον εαυτό του. η αίσθηση της ομορφιάς που μερικές φορές συνδέεται με μια συγκεκριμένη πτυχή ενός ανθρώπου καθιστά δυνατή αυτή τη μεταφορά τουλάχιστον με απατηλό τρόπο. αλλά η ομορφιά του κόσμου η συμπαντική είναι το αντικείμενο της πιο ανθρώπινης επιθυμίας.
[Απόδοση : Β.Γ.]
