ακούω μέσα μου μια φωνή καθαρή
και νιώθω ένα αβάσταχτο βάρος
σαν να μαι φορτωμένη με μεγάλες πέτρες
εγκαταλείπω τον εαυτό μου βουτηγμένο
σε στάσιμα νερά ή μετά από πτώσεις
τη μια μετά την άλλη από χαμηλό τοίχο
λέω σπάσε σε κομμάτια ό,τι θυμάσαι
ίσως δε θα σου αφήσει σημάδια μα δε
θα εξαφανίσεις τις πληγές που κουβαλάς
και η σιωπή που θα σε περιβάλει
θα είναι μια πόρτα που ανοίγει να μπει
φως να τρυπήσει τα ρούχα που φοράς.
μια λάμψη θα σημαδέψει το στήθος σου
θα αγγίξει σαν εραστής με οικειότητα
την κρυφή περιοχή ανάμεσα στους μηρούς
γιατί είναι το σώμα του άλλου αυτό που μας
παρακινεί που τεντώνεται καθώς εισχωρεί
και που χορεύει την ώρα που απομακρύνεται
είναι οι ερωτικές φωνές που μας στοιχειώνουν
χωρίς να λένε κάτι που ήδη δεν ξέρουμε
ή τις πιο πολλές φορές χωρίς να πουν τίποτα
[Απόδοση : Βαρώνος Όρσον]
