Μέρες πολλές, μέρες που οι σκέψεις ξεπηδούν τόσο έντονα, γεννούν συναισθήματα που διαπερνούν όλα τα όργανα που μπορούν να τα εκφράσουν. Σε παρασύρουν σε τρελό χορό. Τέτοιες σκέψεις τυπώνονται σ’ ένα λευκό χαρτί. Αυτό που θέλω πάντα να γεμίσω, και είναι τόσο έντονη η στιγμιαία αποτύπωση τους σε εκείνο το λευκό χαρτί του νου σα να κάνει χώρο οτιδήποτε λογικό για να βρεθεί μπροστά η νέα λογική, η νέα σοφία, ο αναγεννημένος νους.
Η διαδικασία γίνεται τόσο έντονα, που σχεδόν ξεχνώ ότι υπάρχουν και άλλα όργανα για να παρασυρθούν σε εκστατικό ίσως χορό. Τα χέρια μου και τελικά γράφω. Περίμενα καιρό για να με ακολουθήσει το χέρι μου σε αυτόν τον χορό. Και τώρα, με κουράζει, κουράζεται το χέρι μου. Νιώθω να με εγκαταλείπει πριν ξεκινήσει καν… Και εγώ που δε μπορώ την καταπίεση;Να το αφήσω να λουφάξει; Να το αφήσω να τσαλακώσει το λευκό χαρτί του νου μου ;
Ψάχνω, να δώ αν υπάρχει λόγος σοβαρός να το αφήσω να λουφάξει…
Έψαχνα τον τρόπο να του δώσω λίγο χρόνο και ξαφνικά σηκώνομαι ανοίγω το παράθυρο. Ψάχνω τασάκι, δε βρίσκω, υπάρχει ένα ποτήρι με κόκκινη μπογιά από πινέλα. Θα κάνω ένα τσιγάρο. Δίνω χρόνο…
Και να το χέρι μου αυτονομεί, γράφει, γιατί δε το αφήνω τελικά να κάνει αλλιώς.
Ελεύθερη βούληση και η αποτύπωση της είναι αστείο, δημιουργώ, λοιπόν μια κατάσταση σχετικής αυτονομίας. Υπάρχει η ψευδαίσθηση πώς το χέρι μου μπορεί να δράσει αυτόβουλα, ελεύθερα και λίγο μετά δημιουργώ την ανάγκη να ξαναπιάσει το μολύβι.
Το αυτοσχέδιο τασάκι χρησιμοποιήθηκε. Στο κόκκινο ξεθωριασμένο χρώμα του νερού πέφτει η στάχτη. Σε λίγο θα κολυμπήσει και το τσιγάρο, θα σβήσει και το ποτήρι θαμπώνει, καθώς καπνός αναδύεται.
Ακόμα ένα τσιγάρο και στο μυαλό μου η Ζατέλη και οι εικόνες της, καθώς σκαλίζει τα χαρτιά της, για να βρει θησαυρούς στα δικά της με λερωμένα με σκέψεις φύλλα της. Να γράψεις λοιπόν, ίσως μια μέρα βρεις θησαυρούς . Δεν έχω ανάψει ακόμα εκείνο το τσιγάρο. Και όλο παρασύρω το χέρι μου στο ταξίδι του νου, και τώρα το ταξίδι ζητά κίνητρο, Ιθάκη.
Να γράψω, γράφω για ποιόν, γράφω για μένα; Για ποιό λόγο γράφουμε οι άνθρωποι; Αν τελικά όλοι στοιβάξουμε το παρελθόν το παρόν και το όραμα μας για το μέλλον, ποιός θα αγοράσει το βιβλίο μας.
Στην ίδια πάντα ερώτηση για ποιόν γράφεις, πώς να μιλήσεις για παραλήπτη αποστολέα ,πομπό και δέκτη και τι να εξηγήσεις.
Παύση τσιγάρο.
Στο ανοιγμένο παράθυρο, ένα βάζο με σχεδόν μαραμένα τριαντάφυλλα στο περβάζι. Ήχοι, μελωδίες μοναξιάς και έχω μάθει να τις απολαμβάνω. Το τίναγμα του Ιγκόρ, αγαπημένος ήχος, και το τρένο μόλις πέρασε. Δεν είναι πια απαίσιος ο ήχος του, ο ήχος του συντονισμού – γεννούσε πάντα συναισθήματα φυγής – ο ήχος του έγινε πιο μελωδικός. Δεν είναι θρόισμα φύλλων, δεν είναι μουσική πουλιών. Κατάφερα (ν) να το μετασχηματίσουν σε κάτι που γεννά μια υποψία από καρτερικότητα.
Και εγώ ποτέ δε φωτογράφησα εκείνα τα παλιά δοκιμαστικά βαγόνια που περνούσαν τις γραμμές πριν η μουσική του συρμού αλλάξει. Η εικόνα μαγευτικά μελαγχολική, παλιά δοκιμαστικά βαγόνια να περνούν βράδυ καλοκαιριού και στην ήσυχη νύχτα να χαρίζουν ήχους και φώτα.
Είμαι σχεδόν πολύ κοντά στην απάντηση, τουλάχιστον μια από τις πολλές πιθανές. Άνθρωποι με έντονη την ικανότητα της δημιουργίας διαδοχικών εικόνων που τελικά μπορούν να γίνουν μια ιστορία, μια πραγματικότητα αν σταματήσουμε στη νοητική απεικόνιση. Γίνονται ζωή, και δρώσα ιστορία, με τώρα καρφωμένο στο παρόντα χρόνο, και μέλλον αν απαλλαγούμε από την έκσταση του φόβου και αφεθούμε. Γίνονται ιστορία που γράφεται σε χαρτιά μουτζουρωμένα από την ικανότητα του νου, έχουν παρελθόν και παρόν και προδιαγεγραμμένο μέλλον.
Τελικά αυτοί που γράφουν φοβούνται να ζήσουν; Όχι, αγαπούν ίσως να ζουν και σε άλλες διαστάσεις.
Δυο τσιγάρα βουτηγμένα στο κόκκινο βυθό του ποτηριού μια άδεια κούπα καφέ και το τηλέφωνο αφημένο δίπλα σα να ναι έτοιμο να απαντήσει μόνο του την επόμενη κλήση. Τι αστείο δε θα συνέβαινε ποτέ και όμως έτσι μοιάζει.
Θα ρίξω ακόμα ένα τσιγάρο στο κόκκινο βυθό. Δεν είναι που μοιάζει με μολυσμένη θάλασσα αυτό το ποτήρι, είναι που πρέπει να βρω μια αφορμή να σταματήσω – η ελεύθερη βούληση -. Θα πλύνω το τασάκι- ποτήρι και θα είναι πια τασάκι, να θυμηθώ να το λερώσω με μπογιές θα κάνω ένα τσιγάρο και θα φύγω.
artworks : Eliza Kinchington
