Μίλα μου πιο απαλά: είσαι μεγαλύτερος από αυτόν που ήσουν πριν λίγη ώρα. Είσαι μεγαλύτερος από τον εαυτό σου και ακόμα δεν ξέρεις τι είναι η απουσία, τι είναι χρυσός, τι είναι ποίηση. Το βρώμικο νερό πλημμύρισε τους δρόμους. Μια σύντομη καταιγίδα τάραξε αυτήν την επίπεδη, νυσταγμένη πόλη. Κάθε καταιγίδα είναι ένα αντίο, εκατοντάδες φωτογράφοι φαίνεται να πετούν από πάνω μας, απαθανατίζοντας δευτερόλεπτα φόβου και πανικού με φλας. Ξέρεις τι είναι η θλίψη, η βίαιη απόγνωση που πνίγει τους χτύπους της καρδιάς με την αγωνία για το μέλλον. Έκλαιγες ανάμεσα σε ξένους, σε μια μοντέρνα αποθήκη όπου κυκλοφορούσαν χρήματα, ευκίνητα, ασταμάτητα. Έχεις δει τη Βενετία και τη Σιένα στους καμβάδες, στο δρόμο, πολύ νέες, έχεις δει θλιμμένες Μαντόνα που λαχταρούσαν να είναι κανονικά κορίτσια και να χορεύουν στο καρναβάλι. Έχεις δει ακόμη και μικρές πόλεις, καθόλου όμορφες, ηλικιωμένους ανθρώπους εξαντλημένους από τα βάσανα και τον χρόνο. Μάτια σκοτεινών αγίων που λάμπουν σε μεσαιωνικές εικόνες, φλεγόμενα μάτια άγριων θηρίων. Ανάμεσα στα δάχτυλά σου σήκωσες βότσαλα από την παραλία και ξαφνικά ένιωσες μια απέραντη τρυφερότητα για αυτά – για αυτά και για το εύθραυστο πεύκο – για όλους όσοι ήταν εκεί μαζί σου και για τη θάλασσα, που αν και ισχυρή, είναι τόσο μοναχική. Μια απέραντη τρυφερότητα, σαν να ήμασταν ορφανά από το ίδιο σπίτι, για πάντα χωρισμένοι ο ένας από τον άλλον, καταδικασμένοι σε σύντομες στιγμές επισκεπτηρίου στις κρύες φυλακές του σήμερα. Μίλα μου πιο απαλά: δεν είσαι πια νέος, η έκσταση πρέπει να συμβιβαστεί με εβδομάδες νηστείας, πρέπει να διαλέξεις τι θα εγκαταλείψεις, να σύρεις τα πόδια σου και να μιλήσεις εκτενώς με πρέσβευτες από ξηρές χώρες και σκασμένα χείλη, πρέπει να περιμένεις, να γράψεις γράμματα, να διαβάσεις ογκώδη βιβλία πεντακοσίων σελίδων. Μίλα μου πιο απαλά. Μην εγκαταλείπεις την τρυφερότητα της ποίησης.
[απόδοση : Β.Γ.]
