Σε άφησα στο σπίτι
να κοιτάζεις τ’ αδιέξοδά σου (και του κόσμου)
να κοιτάζεις πιο πέρα από τη μοναξιά σου
λίγο πριν τον μακρινό ορίζοντα
μέσα στη λογική της αυτοπαθούς αντωνυμίας σου
στα αγανακτισμένα παγωμένα στερεότυπά σου
τις νεκρωμένες προσδοκίες των ξεχασμένων ονείρων σου
τις προθέσεις σου, τον τόπο, το χρόνο, τις αιτίες
και τους ατέλειωτους άκλιτους οικογενειακούς συνδέσμους
με τ’ ατελέσφορα δυσανάγνωστα επιφωνήματα.
Τόσα άρθρα, τόσα ουσιαστικά, τόσα ρήματα
κι εσύ μένεις ακίνητη δίχως να μπορείς ν’ αρθρώσεις λέξη…
Στο σπίτι,
το έρημο,
το σκοτεινό,
το σιωπηλό.
Τόσα ενεργητικά ρήματα πως κατέληξαν σε παθητικές μετοχές του αορίστου;
Ο χρόνος συνέγραψε τη μοίρα σου
κι εσύ αφέθηκες, άπνοα
δίχως έξαρση, δίχως έπαρση, δίχως έμφαση,
ένα μικρό διάφανο μπαλόνι
που το φούσκωσαν με ευθύνες και βάσανα
και τ’ άφησαν να φουσκώνει, να φουσκώνει…
Μορφή ρέουσα στο χώρο και στο χρόνο,
γεμίζοντας κατεβατά δακρύων και φθοράς.
Κι ούτε ένα μειδίαμα
να μην επιβαρύνεις την ευτυχία
να μην επιβραδύνεις τη ζωή.
Στο σπίτι,
ίσα που υπάρχεις
ίσα που αντέχεις,
ίσα που γεμίζεις το κενό με τη σιωπή μητέρα
ίσα που αποτολμάς ένα βήμα προς τα εμπρός
ενόσω κάνεις εκατό προς τα πίσω.
Το σχήμα σου άλλαξε
τα μάτια σου θάμπωσαν
τα μαλλιά σου άσπρισαν
τα δάκτυλά σου τεθλασμένες ευθείες
οι ρυτίδες αυλάκια-ρέουν αίμα και δάκρυα
η μνήμη υποσκάπτει την ψυχή σου
την φυλακίζει στο παρελθόν.
…
Μητέρα σουρουπώνει.
Στο σπίτι έσβησαν τα φώτα.
Νύχτωσε, δεν σε βλέπω πια.
- Tags: Ελένη Ιωάννου
