Εκείνο το βράδυ ο ουρανός ήταν παράξενος. Παχιά γκρίζα σύννεφα βάραιναν στη νότια
πλευρά της πόλης. Στα βόρεια είχε ήδη νυχτώσει, κανείς όμως δεν φαινόταν να
παραξενεύεται που στη μισή πόλη ήταν νύχτα και στην άλλη μισή απόγευμα.
Βγήκε στο μπαλκόνι κι έστρεψε το βλέμμα προς τον ουρανό, στη μεριά της νύχτας. Το μαύρο
κενό ήταν διάσπαρτο από λευκά αστέρια. Πού και πού, ένας μικρός ασημένιος
ανεμοστρόβιλος έτρεχε σαν σβούρα διαγράφοντας μια σύντομη καθοδική πορεία στο
πουθενά.
Κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά όταν οι ανεμοστρόβιλοι άρχισαν να παίρνουν
συγκεκριμένα σχήματα καθώς διέτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα τον ουρανό. Ένας έγινε
περίγραμμα ανθρώπου με υπερφυσικά άκρα και μακρόστενο κορμί. Κάποιος άλλος πήρε
σχήμα καμηλοπάρδαλης και μέχρι να διαγράψει την πορεία του είχε μεταμορφωθεί σε
σκελετό του ίδιου ζώου. Ένας τρίτος έσκασε πάνω στον τοίχο του σπιτιού της και
μετατράπηκε σε άμορφη μάζα.
Κοίταξε κάπως πιο προσεκτικά τα ίχνη πάνω στο ντουβάρι και σκέφτηκε πως έμοιαζαν με
υπολείμματα πυρκαγιάς ή με σιαλώδη χημικά απόβλητα. Μπήκε στο σαλόνι κι άρχισε να
περιγράφει στην ετερόκλητη παρέα όσα είχαν συμβεί. Κανένας δεν φάνηκε να ανησυχεί με
την κατάσταση, κι ας προσπαθούσε εναγωνίως να τους εξηγήσει σε δύο διαφορετικές
γλώσσες πως όλα αυτά δεν ήταν καθόλου φυσιολογικά.
Επέστρεψε στο μπαλκόνι. Εκεί διαπίστωσε πως είχε συμβεί κάτι απίστευτο. Η μαύρη μάζα
από τον ανεμοστρόβιλο που είχε χτυπήσει τον τοίχο δεν ήταν πια εκεί. Ρίχνοντας μια
απορημένη ματιά στο εσωτερικό του διαμερίσματος παρατήρησε πως τα άμορφα γλοιώδη
κατάλοιπα είχαν μεταμορφωθεί σε ηλεκτρονικό πίνακα ελέγχου που είχε εντοιχιστεί δίπλα
στη σκάλα που οδηγούσε στον πρώτο όροφο.
Στη φωτεινή οθόνη διέκρινε σχεδιαγράμματα και πίνακες στατιστικών που το μηχάνημα
σάρωνε με απίστευτη ταχύτητα. Κατάλαβε πως κάποιος σκάναρε ολόκληρη τη ζωή της,
περνώντας τα δεδομένα σε έναν αόρατο σκληρό δίσκο και καταγράφοντας ακόμα και την
παραμικρή λεπτομέρεια που την αφορούσε.
Ο πανικός της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο όταν ανέβηκε στο υπνοδωμάτιο και διαπίστωσε
πως τώρα η αφύσικη μάζα στεκόταν ακριβώς μπροστά της. Παρατήρησε το ασχημάτιστο
υλικό να παίρνει σχήμα ανθρώπινο, αργά αργά, σχεδόν οδυνηρά. Όταν ο ψιλόλιγνος άντρας
με το τεράστιο κεφάλι στάθηκε ολόγυμνος μπροστά της κοίταξε το λιπόσαρκο σώμα του και
κατάλαβε πως η χλωμή του απόχρωση ήταν κάθε άλλο παρά ανθρώπινη.
Όταν στράφηκε προς το μέρος της και της μίλησε με ανθρώπινη φωνή στη μητρική της
γλώσσα, κατάλαβε τι είχε συμβεί. “Εσύ δεν έλεγες πως συχνά νιώθεις εξωγήινη; Εσύ δεν
έλεγες πως αν ποτέ προσγειωνόταν ένα ufo στον πλανήτη σου σίγουρα θα ήξερε πού θα σε
βρει; Είχες δίκιο. Ήξερα πού να σε βρω και τελικά σε βρήκα”.
Στροβίλισε το βλέμμα της στο δωμάτιο και σάρωσε την εικόνα. Παρατήρησε πως η
ακαταστασία που επικρατούσε στο χώρο ήταν απελπιστική. Ένα καινούριο άγχος καρφώθηκε
μεμιάς στον σκληρό της δίσκο.
[artworks : Johnie Thorton]
