όταν πια φτάσουμε σε μια ορισμένη ηλικία στη ζωή όταν έχουμε περάσει πολλά χρόνια της νιότης μας πάνω από βιβλία – χιλιάδες βιβλία – από ταινίες – χιλιάδες ταινίες – από μουσικές – χιλιάδες μουσικές – τότε βλέπουμε ότι τα βιβλία και οι ταινίες και οι μουσικές μιλάνε την ίδια γλώσσα και λένε σχεδόν όλα τα ίδια
τότε – και αν το πνεύμα της περιέργειας έχει παραμείνει ζωντανό μέσα μας – αρχίζουμε να νιώθουμε μια πραγματική απόλαυση στην παρατήρηση των τετριμμένων καθημερινών και πεζών πραγμάτων της ζωής μας – ακόμη και αν η αγάπη μας για ανακάλυψη για εξερεύνηση όλη η περιέργεια που χρησιμοποιούσαμε πάνω απ τα τυπωμένα γράμματα τις ποιητικές μεταφορές και τα μελωδικά κρεσέντο τα μεταφέρουμε στις χειρονομίες στον τρόπο που κοιτάζουμε τους άλλους στις λέξεις και τις σκέψεις που μοιραζόμαστε μαζί τους.
και τότε επίσης – λίγο πιο ήρεμοι με τα χρόνια – ήδη λίγο απογοητευμένοι από την πορεία του κόσμου μας – απ τη σπατάλη και το ξόδεμα της ανθρώπινης σοφίας – ήδη σχεδόν απαλλαγμένοι από τις ψευδαισθήσεις της νεότητάς μας – αρχίζουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους με το αληθινό τους φως και ανακαλύπτουμε τις περίπλοκες και βαθιές ρίζες των ανθρώπινων πράξεων που στο παρελθόν μας φαινόντουσαν ακατανόητες και πώς όλα στη ζωή εξηγούνται με κάποιο τρόπο και η αλληλουχία των γεγονότων είναι αυτό που αποδεχόμαστε ως μοιραίο και αναπόδραστη τύχη
