Hippopotamus amphibious
Στο έκτακτο συμβούλιο που συγκαλέσθηκε μετείχαν όλα τα ζώα που ζούσαν κοντά στο
ποτάμι. Θέμα της συνεδρίασης ήταν ο εξοστρακισμός των ιπποπόταμων. «Δεν είναι
δυνατόν να ανεχόμαστε στην περιοχή τις κοπρολαγνικές και ουρολαγνικές συνήθειες των
βρομιάρηδων», είπε ο ελέφας λαμβάνοντας πρώτος το λόγο, «που για να ζευγαρώσουν
ουρούν και αφοδεύουν ταυτοχρόνως! Τέτοιες επιλογές είναι πρόκληση για τα χρηστά μας
ήθη και συνεχείς βιασμοί της αισθητικής μας. Εγώ λέω να φύγουν…». Μια τίγρης που είχε
προσέλθει ήρεμη στο συμβούλιο, εκνευρίστηκε από την εισήγηση του ελέφαντα, αφού της
θύμισε τις οσμές και την αηδία του ιπποποταμίσιου ζευγαρώματος, και είπε ερεθισμένη:
«συμφωνώ με τον συμπαθή φυτοφάγοντα. Σε τελική ανάλυση, είναι δικαίωμά τους να
επιλέγουν τέτοιες αηδιαστικές στρατηγικές, αλλά μακριά από μας». Ο σκορπιός τινάχτηκε
σα να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα ακούγοντας τη λέξη «επιλογή» από την τίγρη. «Ποιος
σου είπε ότι οι ιπποπόταμοι επιλέγουν τον τρόπο που θα ερωτοτροπήσουν;», τη ρώτησε,
και συνέχισε «εσύ επιλέγεις το αν θα φας αντιλόπες ή χόρτα, ο ελέφας επιλέγει να
καταθλιβεί από το θάνατο των φίλων του; Ουδεμία επιλογή υφίσταται εδώ, οι ιππόποταμοι
ερωτοτροπούν όπως η φύση τους ορίζει να ερωτοτροπήσουν». «Και ποιος σου είπε ότι
ακόμα κι αν έχεις δίκιο, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχθούμε τέτοια αηδιαστική
ερωτοτροπία; Το ότι κάτι μπορεί να προκύπτει φυσικά δε σημαίνει ότι είναι και ηθικό, δεν
το ξέρεις;». «Δε σημαίνει, όμως», έσπευσε να απαντήσει ο πάντοτε ετοιμόλογος και
ετοιμόκεντρος σκορπιός, «ότι είναι και ανήθικο, καλή μου. Να με συγχωρέσεις, αλλά για
μένα είναι σημαντικότερη η ελευθερία του ιπποποτάμου να ερωτοτροπήσει όπως θέλει, κι
είμαι έτοιμος να αναδεχθώ γι’ αυτό το κόστος που θα πληρώνουν μια στο τόσο οι
ευαίσθητοι μυκτήρες σου και τα πριγκιπικά σου ματάκια». «Τα δικά σου ματάκια, δηλαδή,
αρέσκονται στο θέαμα των ιπποποτάμων που ουρούν και αφοδεύουν ταυτοχρόνως προτού
ζευγαρώσουν;», ρώτησε η τίγρης το σκορπιό, θέλοντας να τον εντάξει στο σύνολο των
ανώμαλων της βιοκοινότητας, και τοιουτοτρόπως να τον απαξιώσει. «Εγώ δε βλέπω πολύ
καλά», αποκρίθηκε ο σκορπιός, «η όσφρηση μου, όμως, είναι οξύτατη. Κι η όσφρησή μου,
ωστόσο, κι η όρασή μου, οι βόλτες μου που σκόνταψαν σε ούρα και περιττώματα
ιπποποτάμων καθώς και οι προσωπικές μου προτιμήσεις σε θεάματα, ουδεμία σχέση έχουν
με τη συζήτησή μας εδώ. Αν μου παρείχες μια σοβαρή αιτιολόγηση στο πώς εσύ ή
οποιοσδήποτε άλλος εδώ θίγεται, προσβάλλεται ή κακοποιείται από την αυθόρμητη αυτή
συμπεριφορά των ιπποποτάμων, ίσως να έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ το αν
χρειάζεται ή όχι να καταπιέσουμε ένα ένστικτο ή να εκδιώξουμε τους φορείς του. Να με
συγχωρεί η χάρη σου, όμως, οι αισθητηριακές σου ευαισθησίες δε με συγκινούν». «Ας
ψηφίσουμε», βρυχήθηκε διψασμένη για αίμα η τίγρης, τρίζοντας τα δόντια της.
Canis lupus
Η φωτιά στο δάσος είχε ελαττώσει πολύ την τροφή, αφήνοντας την αγέλη πεινασμένη. Ο
Καίσαρ, ο πιο γενναίος των λύκων, ανέβηκε σε ένα ύψωμα και φώναξε στους συντρόφους
του: «αδελφοί μου, η φωτιά ρήμαξε τα πάντα, το κυνήγι μας έχει πλέον γίνει μαρτυρικό. Αν
αυτή η κατάσταση συνεχιστεί, θα πεθάνουμε από πείνα. Πρέπει να επιτεθούμε στους
διπλανούς για να επεκτείνουμε την περιοχή που διαφεντεύουμε, αν θέλουμε να
επιβιώσουμε!». «Αίσχος!», φώναξε ο Μάρκος, «έχουμε που έχουμε την πείνα να μας
θερίζει, αυτό που μας έλειπε τώρα είναι ένας πόλεμος, έτσι καθώς είμαστε εξαντλημένοι.
Προτείνω να μείνουμε στην περιοχή μας και να περιμένουμε ώσπου το οικοσύστημα να
ανακάμψει μόνο του, οπότε και τα πράγματα θα καλυτερεύσουν!». «Μιλιταρισμός!».
φώναξε ο Αυρήλιος, «η βία δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα, εμείς θα θέλαμε οι
διπλανοί να μας επιτεθούν επειδή έχουν προβλήματα στο δικό τους οικόπεδο; Δε θα τους
κατηγορούσαμε τότε για τη φιλαυτία τους; Οφείλουμε να μείνουμε εδώ και να παλέψουμε
μόνοι μας». «Οι διπλανοί», έλαβε το λόγο ο Καίσαρ, «δε θα έκαναν καν τη συζήτηση που
κάνουμε τώρα εμείς. Τα τελευταία τρία χρόνια αυγάτισαν τη γη τους προς ανατολάς,
καλόφαγαν και πλήθυναν, μήτε που υπολόγισαν γείτονες, μιλιταρισμούς και ανόητες
ευαισθησίες, οι οποίες μόνο καταστροφές μπορουν να γεννήσουν στον ορίζοντα!». «Είσαι
παρανοϊκός!», πετάχτηκε κάποιος από το βάθος, «δεν ξέρω τι έκαναν οι διπλανοί προς
ανατολάς και δε με ενδιαφέρει, πάντως προς δυσμάς υπήρξαν φιλειρηνικότατοι και
ουδέποτε ενόχλησαν. Ο πόλεμος δεν είναι κανενός προβλήματος η λύση, το λάκκο μας
σκάβουμε και μόνο που τον συζητάμε». Η άποψη του Καίσαρα δε φαινόταν να έχει
καθόλου απήχηση. Άλλοι από οκνηρία, άλλοι από φόβο, άλλοι προτάσσοντας την ηθική,
καταφέρονταν εναντίον της ιδέας να πολεμήσουν. Ο Καίσαρας από ένα σημείο κι έπειτα
σταμάτησε να μιλά κι άφησε τους υπόλοιπους να επιχειρηματολογούν εκνευρισμένοι˙
φαινόταν, μάλιστα, ότι μερικοί δεν ήθελαν καν να τοποθετηθούν πάνω στο ζήτημα, ήθελαν,
απλώς, να διασκεδάσουν την πείνα τους, καννιβαλίζοντάς τον. Τη ζωηρή
επιχειρηματολογία, όμως, διέκοψε ένα ποδοβολητό, αναμεμιγμένο με γαβγίσματα,
γρυλλίσματα και πολεμικά ουρλιαχτά, το οποίο ερχόνταν από την Ανατολή. Ο Καίσαρ ήταν
ο πρώτος που κατάλαβε ότι η φωτιά δεν είχε επηρεάσει μόνο τη δική τους περιοχή, αλλά
και την περιοχή των διπλανών. Κι ενόσω οι δικοί του σύντροφοι απέρριπταν την πρότασή
του για μια πολεμική επιχείρηση που θα τους εξασφάλιζε την επιβίωση, οι εχθροί τους
είχαν ήδη αποφασίσει κι έρχονταν σε άψογο πολεμικό σχηματισμό, πανέτοιμοι να τους
περικυκλώσουν και να τους παραδώσουν στη λήθη. «Κανείς να μην απλώσει χέρι απάνω
τους!», είπε ο Μάρκος, «δε θα γίνουμε εμείς σαν αυτούς, δε θα γίνουμε κτήνη που πάνω
από όλα βάζουν το στομάχι τους!». Κι όπως εξέφερε πύρινες τις λέξεις, ένας ολόμαυρος
λύκος του δάγκωσε το λαιμό.
Δημήτριος Μουζάκης, Συστηματική βιομυθολογία, ΑΩ Εκδόσεις, 2024,
σ. 48, ISBN: 978-618-5845-03-2
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΤΗΛΕΓΡΑΦΟΥ
«Όλα εξηγούνται παρότι όλα θα μπορούσαν να είναι και αλλιώς», μας προειδοποιεί ο
Μουζάκης και «πρωτού γραφτεί το βιβλίο αυτό γεννήθηκε μέσα μου τρεις φορές. Η πρώτη
ήταν όταν παιδί έβλεπα τον οδηγό των βρικολάκων στο φιλμ Fright Night II να καταπίνει
έντομα, σκώληκες και άλλα ζωντανά, μουρμουρίζοντας αμέσως μετά τη βρώση τους την
επιστημονική τους ονομασία. Η δεύτερη, όταν φοιτητής μελετούσα ζωολογία και διάβαζα
για τους θαλάσσιους υδροβάτες, τα έντομα που ζουν στην ανοιχτή θάλασσα περπατώντας
πάνω στο νερό. Η τρίτη, όταν συνειδητοποίησα ότι η φύση είναι η αλήθεια, κι ότι εγώ είμαι
καμωμένος για να κρύβω μιαν αλήθεια μες στην αλήθεια. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν
σαύρες που πετούν αίμα από τα μάτια τους· είναι αλήθεια ότι υπάρχουν αράχνες που
τρώνε το ταίρι τους αφού σμίξουν μαζί του· είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πεταλούδες που
ξεδιψούν με τα δάκρυα των κροκοδείλων— κι η Συστηματική Βιομυθολογία είναι η αλήθεια
μου μες στις αλήθειες αυτές: της σάρκας μου ο μύθος». Δόκιμος ποιητής ο Μουζάκης μας
εμφανίζεται με τις αγάπες του και τα μίση του πάντα μέσα από το σώμα και δια του
σώματος της επίγειας παρουσίας του.
Σωτήρης Παστάκας
