Για να κινηθείς στον εσωτερικό κόσμο και να μπορέσεις να τον περιγράψεις, χρειάζεται να επινοήσεις μια γλώσσα ή να την ανακαλύψεις μέσα από την ακρόαση των σκέψεών σου, στη σιωπή των άλλων γλωσσών. Το τοπίο, που αρχίζει εκεί όπου η αιδώς έχει ορίσει τα όρια των κοινωνικών συμβάσεων, επαναλαμβάνει στη γραμματική των μορφών του ονόματα και φιγούρες που μας είναι γνωστές και, φαινομενικά, δεν αποκλίνει πολύ από τις γραμμές ενός οποιουδήποτε ιστορικού και γεωγραφικού άτλαντα.
Όμως τα βουνά, οι θάλασσες, τα μονοπάτια, οι χώρες και οι πόλεις, που κατοικούν έναν μη αναγνωρισμένο εσωτερικό χώρο, διηγούνται έναν χρόνο και γεγονότα που η ιστορία δεν γνωρίζει.
Σαν να είναι οι πρωταγωνιστές μιας θαμμένης πολιτιστικής κληρονομιάς και ταυτόχρονα πολίτες της ορατής κοινωνίας, οι σκέψεις μας αναγκάζονται να κινούνται ανάμεσα σε χρονικές τάξεις τοποθετημένες σε αντίθετους πόλους· σχεδόν πάντα ανυποψίαστες για τη μεταξύ τους συγγένεια.
Σε μια ματιά αναγκαστικά στραμμένη προς τα μέσα, είναι δύσκολο να διδάξεις τους δρόμους του κόσμου και, όσο περισσότερο μαθαίνει να ξεμπερδεύεται στον τόπο χωρίς τόπο των παθών, τόσο περισσότερο της φαίνεται ακατανόητο και ξένο το τοπίο της κοινωνικής ζωής.
[από το βιβλίο ανθολογίας κειμένων ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
σε επιμέλεια Σωτήρη Παστάκα που θα κυκλοφορήσει
από τις εκδόσεις ΤΗΛΕΓΡΑΦΟΣ]
