Φεύγει βαρύς ο τελευταίος του κόσμου-στη-σειρά-ποιητής.
Γυρίζει σε κάθε βήμα και κοιτάζει πίσω κρατώντας ένα κερί
που δεν πρέπει να σβήσει στα χέρια του
πάει να πει κρατάει μια νοσταλγία
που έχει τη δική της λογική
ζει γι αυτήν και μόνο
και σέβεται κάθε βήμα του
εγκλωβισμένος στο χορταριασμένο τσιμέντο
με ευλάβεια να μη σβήσει το κερί του ανθρώπου.
Γιατί το είπε ένας τρελλός κι αυτός τον πίστεψε.
Πίστεψέ με, τίποτε μετά από τον τελευταίο αυτό
ποιητή δεν πρέπει του κόσμου. Το βλέμμα του,
κάθε φορά που γυρίζει να σε κοιτάξει,
είναι του τέλους
το αντιποίημα
