Είναι μόνο σημάδια του κενού
ανάμεσα σε μια λέξη και την άλλη,
ένα ρόπαλο πεταμένο στους σκύλους
μέσα στο κεφάλι μου.
***
Απόψε λείπει ένα κομμάτι από το φεγγάρι:
αμφορέας χωρίς καπάκι, ένα αστείο.
***
Είμαστε ο άξονας ενός κόσμου
που τρίζει. Ένα γράμμα στη θέση
ενός άλλου που του μοιάζει,
σε μια άλλη γλώσσα.
***
Ο κόσμος είναι εκεί όπου το γέλιο
κοστίζει ακριβά, σαν το ψωμί και το γάλα·
είναι το φτέρνισμα που σε ξυπνά
απ’ το όνειρο.
***
Στο νοσοκομείο κάποιος ιδρώνει
λίγο παραπάνω. Πατάει ένα
χαλασμένο κουμπί. Ζητά βοήθεια,
κάποιος άλλος κοιτά και προσπερνά.
***
Στο πανεπιστήμιο καπνίζουν τα τσιγάρα
το ένα μετά το άλλο: μιλούν για τα μαθήματα
που κανείς δεν ξέρει πότε, για τον καθηγητή
που δεν… για το αύριο.
Όποιος λείπει
τώρα, φεύγει από κάτι ή από κάποιον
και κανείς δεν ξέρει πότε: μόνο
το Ανεπανόρθωτο είναι πάντα στην ώρα του.
***
Μια μητέρα μετρά τα εκατοστά γης
που απομένουν για τους νεκρούς:
τι ωραία, λίγο ακόμα και θα είμαστε εμείς, οι νεκροί.
Τελικά, μέσα στη γη, χαλαροί και βρώμικοι.
Μια γη εντελώς δική μας, μια γη νεκρών.
Τι ωραία όταν θα είμαστε εμείς, οι νεκροί:
δεν θα χρειάζεται πια να σκοτώνουμε τους δικούς μας,
δεν θα έρθουν πια να μας πάρουν τη γη
μα τι ωραία να είμαστε εμείς, οι νεκροί.
Ο Nicola Barbato (Αβέρσα, 1996) σπούδασε σύγχρονη φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Νάπολης Federico II. Ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας, είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του Inverso – Περιοδικό Ποίησης και της κολεκτίβας Diverbio. Έχει υπάρξει εθνικός φιναλίστ του πρωταθλήματος Poetry Slam (LIPS) για δύο συνεχόμενες χρονιές (2023-2024). Ορισμένοι από τους στίχους του έχουν δημοσιευτεί σε ιταλικά και διεθνή περιοδικά. «Τα σκυλιά στο κεφάλι μου» είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Eretica , 2024.
