δεν υποψιάζεσαι το πραγματικό νυχτερινό μου πρόσωπο
τα μάτια μου είναι σαν άλογα που αφηνιάζουν
στο ασύλληπτο αχανές του διαστήματος
το στόμα μου βάφτηκε με το αίμα των αγνώστων
το δέρμα μου
τα δάχτυλά μου σημαδεύουν βλέμματα από ευχαρίστηση
και οδηγούν τις βλεφαρίδες σου προς τα αυτιά μου τις ωμοπλάτες μου
προς την ανοιχτή ύπαιθρο της σάρκας
οι ράβδοι των πλευρών μου σφίγγουν στην ιδέα
πως η φωνή σου μπορούσε να γεμίσει το λαιμό μου
ώστε να χαμογελάσουν τα μάτια σου
δεν έχεις ιδέα για την ψυχρή ωχρότητα των ώμων μου
τη νύχτα
όταν οι παραισθησιακές φλόγες των εφιαλτών ουρλιάζουν
στη σιωπή
και οι απαλοί τοίχοι της πραγματικότητας αγκαλιάζονται μεταξύ τους
δεν φαντάζεσαι καν
ότι τα αρώματα των ημερών μου πεθαίνουν
κάθε μέρα στη γλώσσα μου
όταν τα πρωινά καταφτάνουν με αιωρούμενα μαχαίρια
και μόνο η αγάπη στέκεται αγέρωχη δίπλα μου
όταν βυθίζομαι στα λασπόνερα της νύχτας
[απόδοση Β.Γ. – artwork : Sofia Fanego, Paratus Dubitationem]
