i.
η γλωσσική σχέση δε βρίσκεται μεταξύ της λέξης και του πράγματος που περιγράφει αλλά είναι ανάμεσα σε μια λέξη και μια άλλη λέξη που περιγράφει το ίδιο πράγμα
ii.
το νόημα σηματοδοτείται άμα την ανάγνωση του κειμένου – πριν από την ανάγνωση το κείμενο υπάρχει μόνο του αποστεωμένο από κάθε ουσία
iii.
όλα είναι λογικά και όλα παράλογα – αυτή είναι ο άπειρος συνδυασμός σημαινόντων μέσα σε ένα κείμενο
iv.
όταν μιλάμε για τη γλώσσα πρέπει να εννοούμε τι «κάνει» η γλώσσα – όταν μιλάμε για το κείμενο πρέπει να εννοούμε τι «λέει» το κείμενο – όταν μιλάμε για τη σκέψη πρέπει να περιγράφουμε τις νέες ιδέες που περιέχει
v.
ο αναγνώστης ο στοχαστής και ο κριτικός είναι μια εν δυνάμει εκ των υστέρων σκέψη μια αναφορά ένας αντανακλαστικός σπασμός στη γλώσσα στο κείμενο και το νόημα του
vi.
η γλώσσα και ο κόσμος δεν συνυπάρχουν. το πρώτο λάθος είναι να υποθέσουμε πως στον κόσμο υπάρχει μόνο μια γλώσσα ή πως η γλώσσα είναι ο κόσμος – είμαστε ο καθένας η επιτομή της γλωσσικής του πραγματικότητας
vii.
η επικοινωνία με τους άλλους μέσω της γραφής είναι μια συντακτική ροή σημαινόντων η επικοινωνία με τον «εαυτό» μας είναι μια παραδειγματική σύνταξη περιγραφής σημαινόμενων
