[παρατηρώντας τα σύννεφα να χάνονται στο βάθος
του ουρανού νιώθω και εγώ περισσότερο χαμένος]
πιστεύω σε ένα αόρατο σύμπαν όπου σχεδιάζουμε μόνοι μας το
μέλλον μας με μια αγωνία σαν να παρακολουθούμε ταινία θρίλερ
νιώθω την ευεργετική ενέργεια του σκότους που κάνει ακόμα και
την πέτρα να ανοίγει στα δύο από την μουσική του σύμπαντος
υποφέρω σαν το πληγωμένο ζώο στην άκρη του βέλους της
νοσταλγίας που με αγγίζει απ την γέννηση μέχρι τον θάνατο
με κυριεύει η ανασφάλεια του χρόνου που το αποκλειστικό του
εμμονικό έργο είναι η φθορά μου μέχρι να αφανιστώ δια παντός
