1.
πώς με στοιχειώνει – μπορούσα να φτύσω στο χώμα και να αρχίσω να χορεύω κάτω απ τα αστέρια και παρόλα αυτά θα την έβλεπα πιο μαύρη και απ το σκοτάδι πιο απειλητική και από καταιγίδα να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου – λέω να της κρυφτώ αλλά δεν τη φοβάμαι καθόλου – φύγε φάντασμα που με καταδιώκεις της είπα και εκείνη αμέσως έφυγε όπως ήρθε
2.
δείτε τα βουρκωμένα μάτια της ή πως ταλαντεύεται το κορμί της εκεί που τραγουδάει μέσα απ τα καλάμια του στήθους της – επιπλέει κάτω από την επιφάνεια με το πρόσωπό της να λάμπει σαν ένα υποβρύχιο φεγγάρι που ταλαντεύεται από την κίνηση του νερού – η σάρκα της χλωμή σαν την κοιλιά του ψαριού – οι ρίζες των δέντρων έχουν απλώσει τα κλαδιά τους γύρω από τα αδύνατα μπράτσα της και η φύση τη διεκδικεί σαν δικό της θαύμα – και αυτή διεκδικεί τον ουρανό που βρέχει – δείτε την να στάζει καθώς γλιστρά στα όνειρά μου
3.
δείτε το κορμί της πεσμένο εκεί στο καλοκαιρινό πεζοδρόμιο – δίπλα στις σειρές που σχηματίζουν τα πυροτεχνήματα – τρέχει ανθρώπινο αίμα – δείτε το σώμα της γυμνό στο πάτωμα της κρεβατοκάμαρας σαν τη Μέριλιν Μονρόε – το σώμα της στην μπανιέρα σαν την Τζούντι Γκάρλαντ – το σώμα της μπλε και υπέροχο κάτω από τον πάγο της λίμνης σαν τη Νάγια Ριβιέρα – το σώμα της – το σώμα του σώματος της – αυτό που τώρα έχει γίνει ένα περίγραμμα με κιμωλία στον τόπο του εγκλήματος μου
4.
υπάρχει ένα κορίτσι στο μυαλό μου που έχει φύγει – πάντα έφευγε απ τη ζωή μου για πολύ καιρό αλλά πάντα στο τέλος επέστρεφε – ξέρω ξέρω ξέρω ξέρω – το ξέρω πως η ζωή δεν είναι επάλληλοι κύκλοι που διαρκώς επαναλαμβάνονται
5.
γι αυτόν που ξεχνά εύκολα πάντα θα υπάρχει μια παραλία να θυμάται – ένα πεζοδρόμιο – ένας δρόμος χωρίς έξοδο – γι αυτόν που ξεχνά εύκολα θα υπάρχει πάντα μια κρεβατοκάμαρα και μια νύχτα έντασης και πάθους – γι αυτόν που θέλει να πνιγεί πάντα θα υπάρχει μια θάλασσα ή μια κουταλιά νερού – νερό με αλάτι νερό της φωτιάς νερό του πόνου και της τρέλας νερό της αθανασίας –
6.
όπως οι περισσότεροι έφηβοι ονειρευόμουν να πνιγώ – λαχταρούσα να με καταπιεί το γαλάζιο χρώμα κατάπια χάπια – πλημμύρισα τις φλέβες μου με ναρκωτικά που κατέστρεψαν τη μνήμη μου – ζωγράφισα βραχιόλια με ξυράφι γύρω από τους καρπούς μου – πήδηξα από γέφυρες σε ποτάμια – στο τέλος έκανα το σώμα μου μια άρπα και περιμένω το κορίτσι που αγαπώ να μου τραγουδήσει
7.
όπως εσύ λαχταρούσα τα πράγματα που με τρόμαζαν – τα φίδια που στριφογύριζαν στις άκρες των πιο σκοτεινών ονείρων μου – τις νύκτες του καλοκαιριού κολυμπούσα σε μουσκεμένο κρεβάτι απ τη ζέστη που πλημμύριζε το παράθυρο – φανταζόμουν δολοφόνους να σκίζουν την οθόνη των ονείρων μου – φανταστικά κοφτερά μαχαίρια να κόβουν κομμάτια την καρδιά μου και αδίστακτα χέρια να βυθίζονται στην υγρασία των σπλάχνων μου – ονειρευόμουν να μουλιάζω στο αίμα μου συνθέτοντας ποιήματα για σένα
8.
έδινα σε όσους ερωτεύτηκα μαχαίρια και τους εκλιπαρούσα να με κόψουν – να με κάνουν κομμάτια – άπλωναν τα απελπισμένα χέρια τους γύρω από το λαιμό μου και εγώ λαχάνιαζα έτοιμος να πνιγώ – έτοιμος να ακούσω τους πνεύμονες να σταματήσουν να εργάζονται – περίμενα τη στιγμή που θα μου έκοβαν την αναπνοή – δεν το κατάφεραν ποτέ – φοβόντουσαν πολύ τη μοιραία τους δυνατότητα να με σκοτώσουν για να μην κουβαλούν το βάρος να πετύχουν το θαύμα της ανάστασης μου
9.
λένε ότι αν ένας άντρας φιλήσει ένα ξωτικό δεν μπορεί ποτέ να περάσει στον κόσμο μας – μια μεμβράνη φυτρώνει πάνω από τα μάτια του και μετατρέπει την όραση του σε ένα θολό όνειρο – μόνο κάτω απ το νερό βλέπουν τα πάντα – αλλά τι να το κάνεις; – υπάρχουν πια ελάχιστα κορίτσια στον κόσμο μας που αγαπούν υπερβολικά τα ποτάμια και τις λίμνες και που τους αρέσει να στολίζουν το κόσμο τους με τα πολύχρωμα αστραφτερά λέπια των ψαριών
10.
πλέκουμε κλαδιά ιτιάς και κλαίμε – βάφουμε τα μαλλιά μας με λάσπη – κυνηγάμε τον έρωτα στα έλη – εμείς που κάναμε τα κορμιά μας δόλωμα – εμείς που βυθιζόμαστε ως τα γόνατα στα ποτάμια των δακρύων μας
11.
προσευχόμαστε στην παναγιά της πατησίων στην αγία άννα της κυψέλης στην αγία ειρήνη του μεταξουργείου αλλά πάνω απ όλα προσευχόμαστε στη μαρία παρθένα του κηφισού – την παναγία των αποξεραμένων ποταμών και στη μητέρα των πετρών στα εγκαταλειμμένα λατομεία
12.
την άκουσα να θρηνεί – άκουσα τα κόκαλά των χεριών της να τρίζουν – βλέπω το πρόσωπό της σαν ένα όμορφο φάντασμα. – τα λεπτά της δάχτυλα τσιμπολογούσαν το στήθος μου – η καρδιά μου έγινε πέτρα που προσπάθησα να τη φτύσω – σταμάτησε όμως στον λαιμό μου
13.
θα πεθάνω από υπερβολική δόση της επιθυμίας – ένας μαθητευόμενος μάγος χουντίνι που έμεινε πολύ ώρα κάτω απ το νερό – που κατάπιε ολόκληρο ωκεανό – θα βάλω μπροστά τη μηχανή και θα ανάψω το καλοριφέρ – θα στήσω παγίδα στους περαστικούς και θα τους κάνω δολοφόνους – θα τους προσλάβω να με σκοτώσουν – άλλωστε είμαι τόσο καλός στο να παριστάνω το φάντασμα – είμαι τέλειος μάγος στο νούμερο που αυτοεξαφανίζομαι – τόσο που μερικές φορές κοροϊδεύω και τον ίδιο τον θάνατο
