[ο ενθουσιασμός θα σώσει τον κόσμο μας]
χαρά που νιώθω χωρίς να ξέρω τον λόγο
τη χαρά που έχει ο άνεμος όταν ταξιδεύει
τη χαρά του φύλλου που πέφτει στο χώμα
τη χαρά του βρεγμένου ξύλου που καίγεται
νιώθω χαρά και στην παγωνιά ή στη βροχή
σαν ένα ξερό κλαδί που ανθίζει την άνοιξη
πόση χαρά όταν δεν ακολουθώ τους άλλους
στις μεταπτώσεις και τις απότομες εξάρσεις
τι χαρά να σαι διαρκώς με όποιον αγάπησες
η αντανάκλαση των νεκρών στον καθρέφτη
οι απλές ξεκάθαρες λέξεις που γίνονται
μια βατή γέφυρα στην ορμή των χειμάρρων
νιώθω μόνο χαρά για ένα τελευταίο σου φιλί
να σταθείς απέναντί μου να νιώσουμε το ίδιο
κάτι τόσο όμορφο σαν άγριο ανεμοστρόβιλο
κάτι τόσο ευθύ σαν ένας έρωτας το καλοκαίρι
κάτι που τίποτα δε θα μπορεί να το αλλάξει
ούτε νύχτα ούτε μέρα ούτε χιόνι ούτε βροχή
για αυτή την παρόρμηση νιώθω μεγάλη χαρά
να με συντροφεύει στον ουρανό της αγάπης
με τυλίγει η γλυκιά απόλαυση του λικνίσματος
η ιδέα πως κλείνω τον κόσμο στην καρδιά μου
πως για χάρη σου τετραγωνίζω τους κύκλους
να βρεις ιδανικό καταφύγιο στην αγκαλιά μου
και χωρίς να το ξέρεις ποτέ πόσο σε αγάπησα
να σε ονειρεύομαι να μη σε βρίσκω πουθενά
και όλοι οι δρόμοι να με παρασύρουν σε έναν
λαβύρινθο όπου στα αδιέξοδα δε βρίσκω άκρη