[ούτε αρχή ούτε τέλος δεν υπάρχει στην αγάπη]
το παρελθόν είναι χρήσιμο για τους ερωτευμένους
ή για τη νύχτα όπου ξεφτίζει ο κόσμος με τα φώτα σβηστά
θυμάμαι πράγματα που μου έχουν λείψει καιρό
η μητέρα μου αναστενάζει καθώς θυμάται τον πατέρα μου
είναι ογδόντα πέντε τώρα και θέλει να πεθάνει και αυτή
τα χέρια του πατέρα μου δεν είναι πια το στήριγμα της
τα δακρυσμένα μάτια βλέπουν μόνο την άκρη των πραγμάτων
κάθεται στο παράθυρο και παρακολουθεί τη θολή ομίχλη
του κάμπου – τα λουλούδια της μαραίνονται από την ψύχρα
του νοεμβρίου – ο χειμώνας αγκαλιάζει το κορμάκι της
ενώ στο πέρασμα ενός κορακιού σκορπίζουν τα σπουργίτια
και όπως οι εραστές της μιας νύχτας κατευθύνονται
το πρωί τις δουλειές τους με ξεχωριστά αυτοκίνητα
έτσι και όσοι έζησαν μαζί μια ολόκληρη ζωή φεύγουν
μαζί και για τον ουρανό όμως με διαφορετικά δρομολόγια
