Τιμής ένεκεν
Όλα εκείνα
τα χρόνια που πέρασαν
άφησαν πίσω τους
τιμής ένεκεν
τη μνήμη
άφησαν πίσω τους
όλες εκείνες τις στιγμές
που θύμιζαν κάτι από ζωή.
Τώρα μεγάλωσα πολύ
για να πω πως ξέχασα.
Τώρα μεγάλωσα πολύ
για να μετρήσω πόσα
ευάλωτα θέλω μου
εκτελέστηκαν ηρωικά
στα σκοπευτήρια του πρέπει.
Τώρα μεγάλωσα πολύ για να ζω
με την μνήμη στο ίδιο σπίτι.
Μικροί Εσπερινοί
Εκδόσεις Οδός Πανός
Οι κενοί άνθρωποι.
Χάραξε σιωπή και η ανάγκη
άφησε τον άνθρωπο κενό.
Είμαστε οι κενοί άνθρωποι.
Όσο και αν προσπαθούμε
πάντα κάτι θα μένει
σαν παράπονο
κρυφό στα σωθικά μας.
“Ο Πλησιέστερος σταθμός”
Εκδόσεις Οδός Πανός
Ένας ουρανός γεμάτος βροχής
Στην επιφάνεια του τόπου
καθρεφτίζεται του ανθρώπου η ψυχή .
Πάνω στην πέτρα
Κάτω από τους ίσκιους των δέντρων
κάτω από τα ύδατα
μίας ταραγμένης Θάλασσας
χρόνους πολλούς η μνήμη
χαράζει τα δικά της περάσματα
και ο άνθρωπος
ένας ατέλειωτος ουρανός βροχής.
“Ο Πλησιέστερος σταθμός”
Εκδόσεις Οδός Πανός
Όταν έφυγαν τα σύννεφα
Όταν έφυγαν τα σύννεφα,
απέμεινε ένας γκρίζος
φοβισμένος ουρανός
να ζητιανεύει για βροχή.
Όταν έφυγαν τα σύννεφα
ερήμωσαν οι δρόμοι.
Βασανισμένα αδιάβροχα
στεγνώνουν στα σώματα.
Όταν έφυγαν τα σύννεφα,
ο ουρανός έσβησε
μέσα στα χέρια
μιας ήσυχης μνήμης.
Φταίει που η άνοιξη αργεί.
Η εποχή των Ανθρώπων
Εκδόσεις Γαβριηλίδης
Επιστροφή
Μια άνοιξη χαμένη
με τα αποτύπωματα
βροχής στο χώμα.
Στο τζάμι
έγραψα τη λέξη
Επιστροφή
για ότι επιστρέφει
και ό,τι επιστρέφεται.
Η εποχή των Ανθρώπων
Εκδόσεις Γαβριηλίδης
Το θαύμα
Θαρρώ πως ήμουν πλασμένος
για να αναζητώ το θαυμα
δεν ξέρω αν έρχεται από χρόνους παλιούς
πριν ο άνθρωπος κατοικήσει αυτή τη γη
μια δύναμη ανώτερη από αυτόν
ή αν πηγάζει από κάποια παλιά ξεχασμένη θρησκεία
ενός λαού που έχει αιώνες χαθεί.
Δεν έχει όνομα ο τόπος.
Ήθελα να περάσω μέσα από αυτόν τον κόσμο
και αυτός ο κόσμος να περάσει μέσα από εμένα
θάλασσα φουρτουνιασμένη
με πελώρια κύματα που αγκαλιάζουν
με στεντόρεια δύναμη,απόκρημνα βράχια
και στενά της Σελήνης περάσματα.
Ναι! Τώρα κατάλαβα πώς πρέπει να αγαπώ•
σαν να είναι η αγάπη θάλασσα
και εγώ ο βράχος που ζει το θαύμα.
(Ανέκδοτο)
Η αποθήκη
Αδειάζοντας το σκοτάδι
τινάζω όσες λέξεις περισσεύουν
και από το μικρό φεγγίτη
πετάω όσες δεν μου χωράνε πια.
Μέσα στη σιωπή βρήκα σε μια γωνιά
ένα ξύλινο γαλάζιο φεγγάρι
φτιαγμένο από σκόνη
το πήρα στα χέρια και με ένα καρφί
το κρέμασα στη νύχτα.
(Ανέκδοτο)
