[βόλτα χέρι με χέρι ως την άκρη του κόσμου μου]
1.
πως μπορεί κανείς να διηγείται κομμάτια
από ιστορίες που έχει ζήσει
σαν να πρόκειται για τη ζωή κάποιου άλλου;
όταν τρομάζεις απ αυτό που έχεις γίνεις
παρακολουθείς τον εαυτό σου από μακριά
σαν να βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο και τον περιμένεις
2.
όλα όσα θυμάσαι είναι διάσπαρτα εκεί έξω
τίποτα δε στέκεται όρθιο μέσα σου
και εσύ εκεί έξω χάσκεις μισός και ημιτελής
σαν εκείνα το παράνομα σπίτια στην εξοχή
που στέκονται μισοτελειωμένα γεμάτο σκαλωσιές
και που τα βράδια μοιάζουν με θλιβερές
κατοικίες φαντασμάτων
3.
το πιο αγαπημένο σου δεν είναι οικείο
και το πιο οικείο μπορεί να γίνει ξένο
στο μακρύ βάθος μιας άδειας ζωή
που μέρα με τη μέρα
γίνεσαι και εσύ πιο ξένος μεταξύ ξένων
4.
χαίρομαι το βάθος της αβύσσου
τον ψεύτικο παράδεισο
που το χώμα του ίσως μόνο εγώ
έχω πατήσει και πρόσωπα
που μόνο στον ύπνο μου τα έχω συναντήσει
5.
δεν έχω πέσει ποτέ μου σε γκρεμό
που άνοιξε σαν τρύπα στο έδαφος
αλλά έχω πέσει πάνω σε καθρέπτες
που ξεφυτρώνουν στο δρόμο μου
χωρίς να προλάβω να τους αντιληφθώ
και έτσι βλέπω το είδωλο μου να ραγίζει
6.
ίσως με έχετε προσπεράσει χωρίς να με δείτε
χωρίς να δείτε που πηγαίνω προς ποια πλευρά
στρίβω ή πως έχω χαθεί σε αυτά τα μπερδεμένα
κουβάρια που ξετυλίγονται στους δρόμους
ψάχνω να βρω μια άκρη όπως στα θαύματα
όταν οι τυφλοί βρίσκουν ξανά το φως τους
όταν οι ανάπηροι αρχίζουν να περπατούν
όταν οι πεθαμένοι μπορούν και ανασταίνονται
7.
ούτε το πιο ιερό δεν είναι τόσο αθώο
όσο τα ξεραμένα λουλούδια
και κυρίως σαν πρόθεση ανθοφορίας
8.
δεν είναι αλήθεια ότι ο ευγενής σκοπός της ζωής μας
είναι να αναζητούμε την ομορφιά
αναζητούμε μια σειρά από λέξεις που να αποδιώχνουν
την αφηνιασμένη μας ανασφάλεια προτού επαληθευτεί
9.
δεν είναι η ομορφιά που αναζητάς στους άλλους
ούτε όταν τους εξιδανικεύεις
αγαπάμε τις οντότητες γιατί υπάρχουν
και γιατί θέλουμε η πραγματικότητα τους
να μας περιέχει σε μια χωρίς αρχή και χωρίς
τέλος ανώδυνη και αδιάφορη ιστορία
10.
τι είναι αληθινό και τι είναι πραγματικό;
ποιο σκοτάδι τη νύχτα σε πλακώνει
πόσο ψηλά από το έδαφος ξενυχτάς
σε ποιον όροφο τρίζει η καρδιά σου
και ακούγεται σαν να τρίζει σκελετός;
και τι αιχμαλωτίζει το βλέμμα σου
που μπορεί να το χωρά στα σπλάχνα της η ψυχή σου;
