[Το τρίπτυχο του Πρωινού στην Εντατική]
μερικές φορές λαχταράς μια βροχή
που λάμπει και καθαρίζει τον ουρανό
ακριβώς την ώρα όταν βασιλεύει ο ήλιος
και έτσι ήταν πάντα
πέρα από αυτές τις μουντές γραμμές της Αθήνας
έτσι ενώ είναι ακόμα νωρίς το πρωί
σε αυτό το κουρασμένο μυαλό είναι αργά το βράδυ
εξακολουθούν να ξεθωριάζουν
τα δροσερά χρώματα του καλοκαιριού
οι παστέλ αποχρώσεις των αναμνήσεων μου
λίγες ανθισμένες μαργαρίτες
εξακολουθούν να αντιστέκονται στην ξηρασία
και προσπαθούν να ανοίξουν τα πέταλά τους
να σκορπίσουν υποσχέσεις που μάλλον δεν θα τηρηθούν
*
οι φίλοι μου σφίγγονται – πίσω απ το βλέμμα τους
διακρίνω έναν οίκτο για το είδος μου
αυτοδίδακτος σχοινοβάτης σε τεντωμένο σχοινί
με μια σισύφειο μοίρα να με καταδιώκει
κάνω καντάδες στα τυχερά αστέρια αλλά αυτά
μου κρύβονται και με αποφεύγουν
οι νύχτες μου είναι ένα καρουζέλ με αυτοκίνητα
και ψηλά σκαμπό από μπαρ – νύχτες της προσπάθειας
του κουράγιου και της υπομονής
περιστασιακά γαϊτανάκια οι μέρες μου από
χαμένους έρωτες και διεγέρσεις θυμού και αλαζονείας
πως να ρυθμίσει κανείς την ένταση των σκοταδιών
μέσα του
κάτω απ την μουντίλα μιας ανύμφευτης ζωής στον δρόμο
*
και μετά συνειδητοποιώ πως δεν είμαι μόνος
η μελαγχολία που με συνοδεύει είναι εδώ παρούσα
βουτηγμένος στο πένθος απ το πρωί
ένα μικρό σύμπαν του προύστ με περιβάλει
γίνομαι ένας ασκητής των αισθήσεων
ένα μικρό ρουμπίνι του βοιωτικού κάμπου
φρενάρω τις σκέψεις μου
την καρδιά μου τρυπάει ένα σιδερένιο καυτό μπουλόνι
κανένας άνθρωπος ζωντανός
δεν θα έπρεπε να ξεπερνάει θάνατο
από τους πόρους του κορμιού του
artwork : Leo Plaw
