[ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ] του Νίκου Κωσταγιόλα
Η θλίψη είναι ένα αδιάκριτο νυστέρι έτοιμο να χυθεί στο στήθος με το πρώτο στραβοπάτημα άσπλαχνα τα σπλάχνα να ξεχώσει
Η θλίψη είναι ένα αδιάκριτο νυστέρι έτοιμο να χυθεί στο στήθος με το πρώτο στραβοπάτημα άσπλαχνα τα σπλάχνα να ξεχώσει
ζούμε σε ένα συνεχές ρεύμα κίνησης πληγωμένοι αιμορραγούμε – η ανθρωπότητα κυλιέται και σέρνεται
συνειδητοποιώ πως είναι αδύνατον να μπεις στη μοναξιά του άλλου
αν θεωρούμε δεδομένο, ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι μηχανές κι ότι ο εαυτός μας δεν είναι, τείνει να γεννηθεί μία επικίνδυνη τάση. Αν oι άλλοι είναι μηχανές, γιατί να μην τους χρησιμοποιήσουμε σαν τέτοιες”;
όλα θα μπορούσαν να σωριαστούν και όλα θα μπορούσαν να σωθούν. Όλα, εκτός από τον ίδιο τον Κάφκα. Ο Κάφκα ήταν ανυπέρβλητος ακόμα και στις αποτυχίες
Η Λιλή Ζωγράφου δεν δέχεται τη Μίλατο,[1] ούτε και την Νεάπολη ως πατρίδα, έστω και ιδιαιτέρα. Καταφεύγει στο Ηράκλειο. Ομολογεί
Κατρίν Λεσέρ: Η γυναίκα, δηλώνετε, δεν είναι μόνο δούλα στο κοινωνικό και σεξουαλικό επίπεδο, αλλά επίσης είναι «προλετάρια της γλώσσας».
Subscribe to my weekly newsletter. I don’t send any spam email ever!