ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*

οι αναμνήσεις οργιάζουν μας γδέρνουν την ψυχή χωρίς ανακωχή ό,τι μας ένωσε μ αυτή τη ζωή κανένα καλοσυνάτο σύμπαν δεν μπορεί να το εξαφανίσει

κλείσε την πόρτα στην καλοκαιρινή ζέστη
τα σαγόνια μου άνοιξαν κανένα χέρι μπροστά στα μάτια μου όλη η ζωή με περιμένει εκτεθειμένη σε κοινή θέα

με κυριεύει η ανασφάλεια του χρόνου που το αποκλειστικό του εμμονικό έργο είναι η φθορά μου μέχρι να αφανιστώ δια παντός

εχθές το βράδυ δεν μπορούσα πραγματικά να καταλάβω
είτε ήμουν ακόμα ζωντανός – αλλά τώρα ξημέρωσε

γράφω και περιγράφω όσα αισθάνομαι ή όλα όσα νειρευόμουν συνέχεια αλλά με τη λύπη και την ταπείνωση με την παραίτηση και την αθωότητα των φτωχών

ο ουρανός στα μάτια των εραστών πρέπει να είναι γαλάζιος ευγενικός πεντακάθαρος και στρογγυλός σαν τη στέγη του παράδεισου

μήπως δεν είμαστε πάντα μέρος της ψυχής κάποιου άλλου ανθρώπου που πρέπει επίσης να ζήσει ερήμην μας να πεθάνει να αλλάξει;

όταν τίποτα δεν συμβαίνει βρισκόμαστε να αεροβατούμε
έχουμε κολλήσει με όλα τα άλλα τα ασήμαντα τα προφανή
και δεν υπάρχει καθόλου χώρος για κάτι διαφορετικό