ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*

η αγωνία του μεγάλου έρωτα τα αμαυρωμένα φεγγάρια απότομες καταιγίδες που βρέχουν κοφτερά στιλέτα
για να σε δω – άγγιξε με – με τη σκληρότητα της λογικής

σαν το φως ήρθες στην ώρα σου χαμογελώ
και η αγάπη σαρώνει την ύπαρξη μου

οι αναμνήσεις διαγράφονται και η μνήμη σιγά σιγά προσαρμόζεται σε αυτό που νομίζουμε ότι θυμόμαστε

ιδού ο εαυτός σου ζωντανός δυνατός πως δημιουργεί από μόνος του το απόλυτο τοπίο της ομορφιάς σου

βαρέθηκα πια τα θαύματα – το μόνο που θέλω να μη πονάνε και βασανίζονται οι φίλοι μου

τίποτα δε συγκρίνεται με την θέρμη των χεριών σου τίποτα με το χρυσοπράσινο χρώμα των ματιών σου

βροντά ο ουρανός με κάθε του γουργουρητό γεμάτο χιλιάδες κακέκτυπα αντίγραφα του η γονιδιακή δεξαμενή των ανθρώπων

κουράζω τα μάτια μου με πράγματα που ονειρευόμουν τεντώνω το δέρμα των ημερών μου πριν χαρώ την ξεγνοιασιά στην περίοδο των διακοπών

φοβάμαι το σήμερα αλλά το μέλλον περισσότερο τα σύνορα του τρέμοντος γήρατος – όσο σκέφτομαι τα περασμένα μου χρόνια μοιάζουν τόσο αποκρουστικά αυτά που θα ακολουθήσουν

σχεδόν αγαπώ την υγρασία και ευγνωμονώ τον ουρανό που δακρύζει ταυτόχρονα με μένα και με κρύβει
απ την αδιάκριτη ματιά του χρόνου που τόσο αργά κυλάει