[ΤΑ ΒΥΖΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΧΝΗ] του Σωτήρη Παστάκα
Όποιος δεν έκλεψε ένα βιβλίο στη ζωή του δεν μπορεί να δηλώνει αναγνώστης…
Όποιος δεν έκλεψε ένα βιβλίο στη ζωή του δεν μπορεί να δηλώνει αναγνώστης…
στην ηλικία μας, η ιδέα και μόνο
πως θα σκοντάψουμε
είναι αρκετή για να ΣΚΟΝΤΑΨΟΥΜΕ!
Με σημαδεύει ένας αιμόφυρτος αιώνας. Πλαγιάζω με τους χτεσινούς μου εφιάλτες έτοιμος για τη φονική γιορτή.
Είμαι πάνω στον Άγιο σαν σιωπηλό ναυάγιο πατάω την προσευχή του
ώσπου να βγει η ψυχή του
το μυστήριο επιμένει σαγηνευτικό και πονηρό ώστε βλέποντας κάποιοι δεν βλέπουν και ακούγοντας κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς ακούν
Κοιμάται η φυλακή στο σκοτεινό τραγούδι των νεκρών.
Κι όπως οι ναύτες μεσοπέλαγα αντικρίζουν κάτι σαν λιμάνι
το σκάν’ κι οι κοιμισμένοι μου για κάποιαν άλλη Αμερική.
Το δύσκολο είναι να βρεις τη σωστή σου θέση και να ξαναβρεις την επικοινωνία με
τον εαυτό σου.
μόνο δύο βδομάδες ζωής που κόβουν την ανάσα, και μετά ακολουθούν χρόνια ήπιας λύπης και ευκαιριακής εικασίας
δεν περιμένω τα γράμματά σου να είναι μακροσκελή και ούτε η αγάπη μας να είναι ανθηρή και φιλοσοφημένη ο δεσμός μας δεν έχει ανάγκη από λέξεις
κάντε πράξη όσα γράφετε – αυτό είναι η τέλεια άσκηση ενσυναίσθησης. δεν αρκεί να γράφεις ποιήματα – πολύ πιο σημαντικό είναι να ζεις αρμονικά στον κόσμο
Subscribe to my weekly newsletter. I don’t send any spam email ever!