H ποίηση δεν είναι έδεσμα για χόρταση. Είναι πάντως ορκισμένη εχθρά της μουσικής, ενώ προϊσταται της ηδυσμένης προσωδίας.
Για την ακρίβεια , ο Βάρναλης απαγγέλει πρίμα και μονοφωνικά, ο Εμπειρίκος με σγουρές αποληξεις μιάς τραγικής ειρωνείας, ο Εγγονόπουλος υποτάσσεται στο εντυπωσιακό θεατράλε ενός μουεζίνη ψυχών.
Αυτοι που επιθυμούν να καταλαβουν την ποίηση, ακολουθούν την «κρατημένη» απαγγελια που δίδαξαν ο Σεφέρης, ο Γιώργος Σαββίδης, ο πρόσφατα νεκρός Σουλιώτης. Δεν υποδύονται ποιητικούς ρόλους. Δεν είναι φανταιζίστες. Είναι ηδονικοί ψαλτάδες, ανέστιοι χοτζάδες και χαχάμηδες χωρις συναγωγή. Απαγγέλουν ήχους που φαιδρύνουν τον Λόγο.
Ποίηση θεωρώ τους τέρποντες η τρέποντες τον Λόγο ήχους, κατά μία παλαιότερη εκδοχή.
Των παπάδων η προσωδία είναι χαρακτηριστικη, επειδή κανουν την φωνή τους ένρινη. Αναγκαστικα, την κυματίζουν με αυτο που λεμε «παπαδίστικο» τρόπο.
Αν μιλάς ένρινα, παρατηρείς ότι είναι εξαιρετικα ξεκούραστος τρόπος.
Υπάρχουν πολλοί τύποι απαγγελίας. Απο την πρόσφατη εσοδεία, χαρακτηριστικός είναι ο ανταρτής τρόπος (ωσάν διαφημιστής της αριστερής αντίστασης) ο εθνομανής ( όπως του Αδώνιδος) ο λογοτεχνί τρυρεφαμάν (επι θήλεων, ψιθυριστικός) και άλλοι.
Τριάντα χρόνια στις αμερικανικες φτωχογειτονιές γεννήθηκε η ραπ, τυπικό παιδί της ραψωδίας. Και η χώρα της ραψωδίας, που βλαστησε πάνω στους ανάστροφα γυρισμένους ήχους του έπους του Γιγλαμές, εκθέτει εαυτήν ακόμη, συνδυάζοντας «ποίηση μέσα σε μουσική» και άλλες μπίχλες. Μπίχλα είναι λεξη που δεν υπάρχει αυτοτελως. Εγκαταλείποντας το ακαριαίο, το ανήκεστο και το βιαστικό ριμάρισμα του δρόμου χάριν επιφανών «ποιητικων εκδηλώσεων»που πάντα περιέχουν μουσικα σύνολα.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς δεν έχουμε ενδημική ραπ. Εχουμε ακούσει τόσον Απόστολο και Κεκραγάρια, ώστε καθίσταται αδύνατον να ασκηθούμε.
artworks : Katia Chausheva
