Τα σπίτια δύσκολα για τους χειμώνες
να κρύβουνε την έγνοια τους καλά
για ό,τι έφτανε επιτέλους
ή ό,τι έφευγε με τα βαγόνια και τις καραβιές
αλλά την άνοιξη
κι αυτοί ακόμα οι όγκοι τους οι αποτρεπτικοί
θέλουν να βγάλουν την ψυχούλα τους στον ήλιο
να στάξει λίγο φως στην αναιμία.
Και στα ρομάντζα σου οι ήρωες
έχουν δικαίωμα να βγουν μια βόλτα ως την εξοχή
πώς να σταθούν αλλιώς
με την ομίχλη μόνο και την ερημιά
στους δρόμους της Τεργέστης
άσε που ούτε στο σπίτι δεν τους συμπαθούν.
Κι εσύ βεβαίως
που με πείσμα το ‘χεις ρίξει στη δουλειά
αφού δεν βρέθηκε κανείς για τα μυθιστορήματα
να πει μια κουβέντα.
Δεν φτάνει όμως να σε απορροφούν
μονάχα τα μαθήματα των αγγλικών
κι η παρουσία του νεαρού καθηγητή στο σπίτι
που πέταξε μια μέρα αποχωρώντας
-όπως θα υπαγόρευε σε κάποιον οδηγίες-
«Είστε ο μόνος Ιταλός που μ’ ενδιαφέρει».
Ευπρόσδεκτο, αλλά από ποιόν
Έναν ιδιόρρυθμο με το μακρύ του πρόσωπο Ιρλανδό
και έστω εν δυνάμει συγγραφέα;
Τον κύριο James Joyce.
Γι αυτό, μια νύχτα καθώς θα κοιτάς
το έργο σου ασήμαντος πολτός να ρέει
πάνω από το βαθύ πηγάδι της ανωνυμίας
ανάλαφρος και διαυγής
απ’ την ταπείνωση και την απελπισία
θα ενδώσεις και σε μια επιστολή
θα εκλιπαρείς, χωρίς περιστροφές, βοήθεια.
«Illustre signor Pirandello…»
Τι έχει να χάσει εξάλλου
ο νεότερος και ήδη δοξασμένος Σικελός
αν ρίξει μια επιπόλαιη ματιά
στ’ άχαρα πρόσωπα ενός επαρχιώτη συγγραφέα
και τα συστήσει από οίκτο σε δυο φίλους
τη θέση του μήπως στην ιστορία;
Μα εδώ πρόκειται απλά, για κάποιον κύριο Svevo
βιομήχανο, τον κατά κόσμον σεβαστό Ettore Schmitz
και αυτουργό δύο βασανισμένων πονημάτων
που θα μπορούσαν να είναι συμπαθή
αν και οι πρωταγωνιστές τους, νέοι μεν
δείχνουν πρόωρα, περιέργως, γερασμένοι.
Τρείς λέξεις όμως συμπαράστασης αρκούν
για να τις προσκομίσει, με την ευκαιρία, και στην οικογένεια
λίγο πριν ξεχαστούν για πάντα
όλοι αυτοί οι ήρωες οι προβληματικοί
κανείς δεν είπε ότι θα κοσμούν
και την κυρία είσοδο του εικοστού αιώνα.
