ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*

θρηνούμε για το δράμα του άλλου ενώ χαιρόμαστε με τον πόνο του και προσπαθούμε να ξεφύγουμε απ τους σκληρούς νόμους του εμπορίου

των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάσει; μην με καταφρονείς εσύ που έχεις τ’ αμέτρητο έλεος

αυτοβασανίζομαι σφικταγκαλιασμένος με την απελπιστική κόπωση του χρόνου αιχμάλωτος της απραξίας με το πρόσχημα της επιβίωσης

αρχικά ονομάτων χαραγμένα με μαχαίρι φράσεις αγάπης σκόρπιες μετέωρες καρδιά που αντιστέκεται στον θάνατο

τι είδους θαύμα εχθρεύεται τη φύση
των πραγμάτων και μου αρνείται να
αγιάσω στη κλιμακτήριο του χρόνου

ο χρόνος είναι μια υδρορροή που παρασύρει μαζί με τα βρομόνερα
τα εξατμισμένα όνειρά μου

έλα μαζί μου να ξεγελάσουμε
τον εαυτό μας εμείς που οι ίδιοι
καταληστέψαμε τη μικρή μας ζωή

η σκοτεινή ύλη μια μέρα θα εξαφανιστεί
καθώς κάποτε το σύμπαν θα επεκταθεί
όπως τα μόρια του αέρα όταν θερμαίνονται

αυτοδιαλύομαι αφήνοντας μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες
να καταναλώνουν ολόκληρη την ύπαρξη μου

ο πρωινός ουρανός έχει χάσει την λάμψη του
ένα πυκνό νέφος αφρικάνικης σκόνης
εκτείνεται για χιλιόμετρα εμποδίζοντας τη θέα των πάντων