ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*

ο αστέρας Βετελγόζης περιστρέφεται από εκατομμύρια ήλιους και κάθε ήλιος από τόσα εκατομμύρια αστερισμούς και εγώ δεν είμαι παρά ένα τίποτα στο σύμπαν

πότε θα καταλάβεις μου είπε πως είμαι νεκρός και επινόησα ένα φάντασμα με την όψη μου που βασανίζεται από τις οικογενειακές του εκκρεμότητες

το αστραφτερό χαμόγελο του εξαφάνιζε κάθε άλλο φως στο κόσμο αχ πόσο εύκολα τυφλώνουν τα μικρά παιδιά τα φλας των αστεριών

το έδαφος χάθηκε από κάτω απ τα πόδια μου σαν ένας ισχυρός σεισμός να άνοιξε μια τρύπα και με ρούφηξε στα έγκατα

η θέρμη της επιμονής μου θα αναπνεύσει στον αέρα στην απελπισία της ανθρώπινης θλίψης θα χαρίσω σαν κληρονομιά το σχήμα της παλλόμενης καρδιάς μου

το στόμα μου είναι αρκετά πλατύ να καταπιώ τον κόσμο ιχνογραφώ τον εαυτό μου κατά μήκος της ψυχής μου ευγνώμων για το κενό της

κομμένη γλώσσα με τα λόγια μου μετρημένες
οι συλλαβές που αγαπώ – όπου πηγαίνω και εσύ εκεί πηγαίνεις

για όπου κι αν ταξιδεύουμε ανάποδα στον κόσμο φαίνεται να χρειάζεται χρόνο ώρες και ώρες για να φτάσετε στο τέρμα

είμαστε πολίτες του νερού που ταξιδεύουμε ασταμάτητα χωρίς ορισμένες ώρες εργασίας και που δουλεύουμε μερόνυχτα προσπαθώντας να επιπλεύσουμε

πηγαίνω όπου αγαπώ και όπου με αγαπούν
προς κρύες εποχές εκεί που πέφτει χιόνι
και όλα είναι παγωμένα σαν το βόρειο πόλο