ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*

κάνω ξεναγήσεις σε μια πόλη που δεν τη γνωρίζω σε μια κόλαση που σιγοβράζει το αίμα της καρδιάς μου

ξέρω τον τρόπο πώς να κλείνομαι στον εαυτό μου να γίνομαι ένα μεγάλο τόπι που κυλάει

ερωτεύομαι καμιά δεκαριά φορές κάποιες μέρες έτσι έζησα ολόκληρες ζωές και πολλές περιπέτειες

πόσο πλούσιο το τραπέζι το κρεβάτι το μπαλκόνι πόσο βαρύ το τρόπαιο της πατρικής σου κληρονομιάς

με βαριά μάτια σηκώνω το πέπλο της αγάπης
και στα φτερά μου κουβαλώ την ψυχή μου που σε ονειρεύεται

ποτέ μου δεν είχα τίποτα στις τσέπες μου
και δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να κερδίσω κάτι

ανάβεις τους προβολείς μέσα στα μάτια μου
και με παρασύρεις σαν τυφλό στον κατήφορο του έρωτα

στον ίδιο τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα
μη με εγκαταλείπεις πατέρα ανάμεσα σε σκιές που με τρομάζουν