ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*

είμαι μια μορφή – βίαιη – ηλεκτρικής πυρακτώσεως όπως ο χρόνος που καταφέρνει να συμπυκνώσει τους αιώνες σε λίγα λεπτά

χάσκω βουβός μπροστά στο δράμα
της άνοιξης και προσπαθώ να αντιπαρέλθω τη βάρβαρη γλώσσα της υστερίας της εποχής μας

η ευτυχία είναι ο πιο στυγνός εγκληματίας
που σαγηνεύει το θύμα του
με την απαίσια γλυκύτητα των αναμνήσεων

αν πίσω απ το τίποτα κρυβόταν ένα ποίημα ή όλα τα ποιήματα που θα θελα να είχα διαβάσει πάλι θα ανάπνεα το άρωμα απ το χάδι της βροχής

δοκίμασα κάθε είδους δηλητήριο ήπια αντί για νερό οξύ
ένιωσα να με χτυπούν πλοκάμια από γιγάντια χταπόδια
πνίγηκα απ την ευλυγισία του σκοινιού στα χέρια του στραγγαλιστή