Στήλες

πηγαίνω όπου αγαπώ και όπου με αγαπούν
προς κρύες εποχές εκεί που πέφτει χιόνι
και όλα είναι παγωμένα σαν το βόρειο πόλο

παρακολουθώ κάθε του πόδι να κουνιέται γρατσουνίζοντας
το μωσαϊκό και να περιμένει
να πάρει τη σειρά του κάτω από το βάρος του σώματος

ενώ ο κόσμος μυρίζει πυκνό σκοτάδι ξαφνικά χωρίς να το καταλάβουμε φωτίζονται τα όνειρά μας από το ουράνιο τόξο της αγάπης

να βγάλει τα γυαλιά της και εκεί στο βιβλιοπωλείο να απλώσει τα χέρια της και να βάλει πάλι πίσω ψηλά στο ράφι το βιβλίο μου πίσω

ο μήνας που έρχεται είναι o μήνας της γέννησής μου ο καλύτερος μήνας για να γεννηθείς – χάρη σε σένα μητέρα όλα είναι γιορτινά

ζω σε έναν αρνητικό κόσμο – ό,τι και αν φέρει το φως της ημέρας στην καταχνιά μου ας φέρει μαζί μια στοιχειωμένη ησυχία –

ζήσαμε σαν αγριοπούλια κι ας μη πετάξαμε ποτέ – μας καθήλωσε στον ομφαλό της γης το φεγγάρι πότε μισό αλλά μηδέποτε ολόκληρο