
[ένα τραγούδι για την Μπίλι Χόλιντεϊ] του Πέρε Χίμπερερ
πόσο αργά έρχεται στη ζωή μας η εμπειρία όταν όλα έχουν νόημα
πόσο αργά έρχεται στη ζωή μας η εμπειρία όταν όλα έχουν νόημα
μάτια διογκωμένα με έναν μορφασμό στο στόμα
άρωμα μανόλιας γλυκό και φρέσκο
με την ξαφνική μυρωδιά της καμένης σάρκας!
ναι, θέλει κόπο πολύ και
χρόνο και αγρανάπαυση, το μέλλον να φουντώσει
τους εραστές που αγάπησα θα αλλάξω
να μυρίσω λίγο από το θάνατο που κρύβεται παντού
νιώθω το ανάλαφρο και παγωμένο
άγγιγμα του χεριού σου και ένα μακρύ ρίγος
σκάβει μέσα μου και με διαπερνά ως τα κόκαλα
Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει πλέον, τους ποιητές -, σε υποχρεώνουν να διαβάσεις τα ποιήματά τους ή, ακόμη χειρότερα, τα διαβάζουν οι ίδιοι.
όταν η φωτογραφία ήταν μηχανή του διαβόλου και το σιδέρωμα αλλοίωνε την υπόσταση των ενδυμάτων
Της φώναξε: είσαι η χρυσή αυγή
Του απάντησε: είσαι ο αέρας που σφυρίζει
δεν ξέρω γιατί βρισκόμαστε εδώ αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν είναι για να απολαύσουμε τον εαυτό μας
Ποιήματα θανάτου
μια απλή αυταπάτη –
ο θάνατος είναι θάνατος
Subscribe to my weekly newsletter. I don’t send any spam email ever!