Ποίηση

Τα σώματα έχουν το θάνατό τους το ένα προς το άλλο.

η καρδιά μου είναι πιο λαμπερή απ΄ τ΄ αναρίθμητα άστρα τ΄ ουρανού

ακόμα και οι πεθαμένοι φεύγουν με την ελπίδα πως θα μείνουν για πάντα στη μνήμη των ανθρώπων που άφησαν

Στα γεράματα, περιδιαβαίνοντας ένα μονοπάτι ομορφιάς, ζωηρά ξανά, ας περπατήσω

Είμαστε ο άξονας ενός κόσμου που τρίζει. Ένα γράμμα στη θέση ενός άλλου που του μοιάζει, σε μια άλλη γλώσσα

τίνος του ’μελλε να κορνιζαριστεί, ποιον ν’ αγιογραφηθεί ή ποιον η λήθη του επεφύλασσε μια παρουσία απούσα.

είναι η επιθυμία που κινεί βουνά όχι η πίστη