
[Μαύρη γυναίκα] του Λέοπολ Σενταρ ΣΕΝΓΚΟΡ
Στη σκιά της κόμης σου, η αγωνία μου Φωτίζεται από τους γειτονικούς ήλιους των ματιών σου.
Στη σκιά της κόμης σου, η αγωνία μου Φωτίζεται από τους γειτονικούς ήλιους των ματιών σου.
ανάμεσα μας πια εκατομμύρια σπουργίτια και μια εικόνα και πολλές ημερομηνίες
η ιστορία κοινή παρακαταθήκη συνείδηση του αθώου ανθρώπου εκεί που τελειώνει η αλήθεια αρχίζουν τα μεγάλα λόγια
«ξα» η πρώτη συλλαβή δεν έχει κανένα νόημα – «ξαστεριά» συμπληρώνω αισιόδοξα
Ακούω την παρτίδα να βγαίνει απ’ το δάσος
πάνω σε παγωμένα έλκηθρα πηγαίνοντας για το ξεφόρτωμα
πάνω στους σκονισμένους καθρέφτες του καλοκαιριού μια σκιά έχει πέσει
ποιος μελαγχόλησε για να συνθέσει επιτάφιο
ποιος ονειρεύτηκε και σκιάχτηκε το φεγγάρι
που ξαγρύπνησε στης ψυχής μας το δράμα
Στην Ιταλία εκτιμάται ότι υπάρχουν τουλάχιστον 3 εκατομμύρια ποιητές
καιγόμαστε στο παρατατικό της απουσίας τους καθώς υπήρχαν κάποτε παραμυθία στους ρομαντικούς.
γι αυτόν που ξεχνά εύκολα πάντα θα υπάρχει μια παραλία να θυμάται – ένα πεζοδρόμιο – ένας δρόμος χωρίς έξοδο
Subscribe to my weekly newsletter. I don’t send any spam email ever!