
[Τρανταφυλλένη] του Δημήτρη Λιπέρτη
Άνταν να δεις τζαι ποσπαστούν τζαι πάσιν να με θάψουν, τες πέτρες τες ασύντυσσιες, κάμε τες να με κλάψουν.
Άνταν να δεις τζαι ποσπαστούν τζαι πάσιν να με θάψουν, τες πέτρες τες ασύντυσσιες, κάμε τες να με κλάψουν.
μέχρι και οι τοίχοι
επαναλαμβάνουν νευρωτικά
“καλό τριήμερο”
Δοξάστε με λιγάκι σας παρακαλώ
και θα ΄βρω κι άλλα ευφάνταστα
να σας αφηγηθώ για τα μαγικά απόνερα του βίου.
Να βρούμε διέξοδο σε μια αγκαλιά φιλιά. Το στοματάκι μας να ευφράνει μια κόκκινη ντομάτα
μια πανσέληνος.
οι ράβδοι των πλευρών μου σφίγγουν στην ιδέα πως η φωνή σου μπορούσε να γεμίσει το λαιμό μου ώστε να χαμογελάσουν τα μάτια σου
Θα επιτρέψω φέτος στη μελαγχολία μου να εκδηλωθεί, θα την αφήσω ελεύθερη να εκφραστεί με όποιο τρόπο της αρέσει,
σπάσε σε κομμάτια ό,τι θυμάσαι
ίσως δε θα σου αφήσει σημάδια μα δε
θα εξαφανίσεις τις πληγές που κουβαλάς
Χειρότερη απ’ το κωλάδικο η κόλαση δεν θάναι – φτάνει τα κορόϊδα να γεμίζουν το ποτίρι μου
στην ηλικία μας, η ιδέα και μόνο
πως θα σκοντάψουμε
είναι αρκετή για να ΣΚΟΝΤΑΨΟΥΜΕ!
Με σημαδεύει ένας αιμόφυρτος αιώνας. Πλαγιάζω με τους χτεσινούς μου εφιάλτες έτοιμος για τη φονική γιορτή.
Subscribe to my weekly newsletter. I don’t send any spam email ever!