
[Δέκα ποιήματα] του Βαλεντίνο Τζάιχεν
η καρδιά μου ήταν πάντα
σαν την περιστρεφόμενη πόρτα
ενός ξενοδοχείου με την ώρα
όπου θα μπορούσε κανείς να μπει
να διανυκτερεύσει κατά βούληση
η καρδιά μου ήταν πάντα
σαν την περιστρεφόμενη πόρτα
ενός ξενοδοχείου με την ώρα
όπου θα μπορούσε κανείς να μπει
να διανυκτερεύσει κατά βούληση
Τόσα ενεργητικά ρήματα πως κατέληξαν σε παθητικές μετοχές του αορίστου;
η μόνη μεγάλη νίκη όσο γράφεις ένα ποίημα είναι να σου γεννηθεί η επιθυμία σου να γράψεις άλλο ένα
Θα σ’ αγαπώ ακόμη κι όταν όλα θάναι καμένα θρύψαλα από φλόγα καθαρτήρια που λυτρώνει
στους καπνούς μέσα πνίγεται, σπαρταράει η δόλια η ζωή – η ζωή μου κι εκείνη των άλλωνε στάχτη
σαν στουπί χωνεμένο
ένα αυτοκίνητο κατηφορίζοντας προς τα εκεί το τσάκισε στο χώμα
επτά διαμερίσματα στην καρδιά. οι επτά περίτεχνοι πειρασμοί. επτά πονηροί διάβολοι για την πόρνη Μαρία Μαγδαληνή
η σιωπή της φωτιάς και του ποταμού
φουντώνουν εκεί μέσα στα πλευρά σου σπρώχνοντας σε ασύλληπτες περιπέτειες
Πλησιάζω αλήθειες που αγνοούσα | Φερ’ ειπείν όσο κι αν αντικρίσω την ομορφιά βλέπω θάνατο
Είπαμε ναι με μια φωνή κοιτάζοντας τον ουρανό είπαμε ναι πιασμένοι χέρι – χέρι
Subscribe to my weekly newsletter. I don’t send any spam email ever!