Ποίηση

σε πρώτη φάση τρώνε λαχανάκια
Βρυξελλών και σε δεύτερη μας τρώνε λάχανο.

αυτή η απαίσια σιωπή που σε αγκαλιάζει και σε πνίγει είναι λόγος αρκετά σοβαρός για να κάνει έναν άντρα να πάει στα «καλά» του

μ’ αναστατώνεις με το ίδιο σου το ψέμα Κι εσύ γελάς όταν μου ψιθυρίζεις το ίδιο το ψέμα

΄Αχ, ολιγόζωη χαρά, σε πάγωσε στα στήθια,
ο άνεμος που δε φυσά, μα ρίχνει κάτω σπίτια…

η καμηλοπάρδαλη είναι όμορφη μοιάζει με μια σκάλα
ανάμεσα στο έδαφος και τον ουρανό το γρασίδι και τον ήλιο!

πόσο αργά έρχεται στη ζωή μας η εμπειρία όταν όλα έχουν νόημα

μάτια διογκωμένα με έναν μορφασμό στο στόμα
άρωμα μανόλιας γλυκό και φρέσκο
με την ξαφνική μυρωδιά της καμένης σάρκας!

τους εραστές που αγάπησα θα αλλάξω
να μυρίσω λίγο από το θάνατο που κρύβεται παντού

νιώθω το ανάλαφρο και παγωμένο
άγγιγμα του χεριού σου και ένα μακρύ ρίγος
σκάβει μέσα μου και με διαπερνά ως τα κόκαλα