ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*

το πραγματικό και το φανταστικό τέμνονται
όπως η πίστη και η επιστήμη το ένα στηρίζει το άλλο

ένα λουλούδι σε ένα λιβάδι γεμάτο με λουλούδια προσθέτει κατά κάποιο τρόπο στο γενικό αποτέλεσμα της οπτικής έκρηξης των χρωμάτων

πήγαινε πάντα για ύπνο πολύ νωρίτερα από εμάς πάντως γιατί αυτός θα έφευγε ξανά το πρωί πριν ξυπνήσουμε

η μουσική της καταστροφής σου
ήταν πολύ όμορφη αρκεί να μην προκαλούσε την καταστροφή για κανέναν

παρασύρομαι χαμένος στον κόσμο
κλείνομαι στον εαυτό μου
απαγγέλλοντας τις ίδιες παλιές συγγνώμες

οι αναμνήσεις οργιάζουν μας γδέρνουν την ψυχή χωρίς ανακωχή ό,τι μας ένωσε μ αυτή τη ζωή κανένα καλοσυνάτο σύμπαν δεν μπορεί να το εξαφανίσει

κλείσε την πόρτα στην καλοκαιρινή ζέστη
τα σαγόνια μου άνοιξαν κανένα χέρι μπροστά στα μάτια μου όλη η ζωή με περιμένει εκτεθειμένη σε κοινή θέα

με κυριεύει η ανασφάλεια του χρόνου που το αποκλειστικό του εμμονικό έργο είναι η φθορά μου μέχρι να αφανιστώ δια παντός

εχθές το βράδυ δεν μπορούσα πραγματικά να καταλάβω
είτε ήμουν ακόμα ζωντανός – αλλά τώρα ξημέρωσε