ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*

γράφω και περιγράφω όσα αισθάνομαι ή όλα όσα νειρευόμουν συνέχεια αλλά με τη λύπη και την ταπείνωση με την παραίτηση και την αθωότητα των φτωχών

ο ουρανός στα μάτια των εραστών πρέπει να είναι γαλάζιος ευγενικός πεντακάθαρος και στρογγυλός σαν τη στέγη του παράδεισου

μήπως δεν είμαστε πάντα μέρος της ψυχής κάποιου άλλου ανθρώπου που πρέπει επίσης να ζήσει ερήμην μας να πεθάνει να αλλάξει;

όταν τίποτα δεν συμβαίνει βρισκόμαστε να αεροβατούμε
έχουμε κολλήσει με όλα τα άλλα τα ασήμαντα τα προφανή
και δεν υπάρχει καθόλου χώρος για κάτι διαφορετικό

κάποιο τρόπο συναισθάνομαι τους κατά την περίσταση εμπρηστές που βάζουν φωτιές με μόνο σκοπό να αντέξουν την ερωτική ανασφάλεια

δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε τις αμαρτίες των άλλων
και τα λόγια συγγνώμης είναι όμορφα μεν άχρηστα δε
γιατί πάντα στο τέλος αρχίζει να βρέχει

τι είναι ο εφηβικός έρωτας; το χώμα που διεκδικείς κόβοντας συστάδες από ηλιοκαμένα αγριόχορτα καθαρίζοντας το απ τις λείες πλάτες των πετρών

σταγόνα μαύρο μελάνι στο ποτήρι με το γάλα να πως τρέφεται η καρδιά μου με ποιήματα όταν για μια σου λέξη χαλάει όλος ο κόσμος

στάθηκα δίπλα στην πόρτα του σταθμού ζαλισμένος
από την εξάντληση και την απολυτότητα του οριστικού
προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω ότι αναπνέω