ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*

σε σπρώχνει η μοναξιά να θρηνήσεις όλα αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένο

όποιες και να ναι οι αμαρτίες μου αν το να αγαπάς είναι βαριά αμαρτία όποια μορφή παίρνει ο έρωτας

κάνω υπομονή με τη μαύρη θλίψη που απλώνεται
στην καρδιά μου που ό,τι και αν της τύχει
ονειρεύεται να ήταν αλλιώς τα πράγματα στη γη

ήμουν γεμάτος από τα όνειρα
των ανθισμένων φυτών ένα νυσταγμένο βουνό σαν εραστής
μετά από μια βραδιά έρωτα

αντηχούν μέσα μου μελωδίες μιας άλλης παρωχημένης εποχής κάτι σαν μια επτανησιακή πολυφωνική ραψωδία

όλη νύχτα στριφογύριζα στο κρεβάτι μου για σένα. στην καρδιά μου φύσαγε το αγιάζι και συνέχεια έπεφτε ένα παγωμένο χιονόνερο

ελίσσομαι στο χάος με χορευτικές
κινήσεις καταγράφω τη μια κίνηση
μετά την άλλη κάνοντας τους πιο περίπλοκους συνδυασμούς

παρατηρώντας μερικά γιγάντια αιωνόβια δένδρα αντιλαμβάνεσαι στη σύγκριση πόσο μικρή και πόσο σύντομη είναι η ζωή του ανθρώπου

δεν υποφέρω μόνο απ την επέλαση της άνοιξης ή τον συμβολισμό των ποιητικών πραγμάτων – υποφέρω απ την θνητή ανθρώπινη μου υπόσταση

δεν γνωρίζω αν υπάρχουν αντίγραφα των κλειδιών που ανοίγουν την πόρτα για να επιστρέψω στην πραγματικότητα