
[όταν αλλάζει το τοπίο] της Χίλντε Ντόμιν
μένουμε ακίνητοι να κρατάμε την αναπνοή μας μέχρι να μην υπάρχει πια άλλος αέρας
μένουμε ακίνητοι να κρατάμε την αναπνοή μας μέχρι να μην υπάρχει πια άλλος αέρας
γεννιόμαστε χωρίς να λέμε πολλά λόγια
και με χίλια μισόλογα μεγαλώνουμε
αλλά ακόμα και όταν η ζωή μας είναι βουβή
υπάρχει μια ηδονική απόλαυση στη σιωπή
αναπεπταμένο πέλαγος που κατάπιε τον πατέρα όταν δε μπόρεσε να καταλάβει τις κινήσεις του γιου του ότι το πένθος σημαίνει νίκη και τρανή χαρά
Στα πέμπτα γενέθλια της κόρης μου Της αγόρασα ένα κουκλόσπιτο κι έναν σουγιά
η γλώσσα μου έχει γίνει τόσο απέραντη. Σαν το τίποτα! Σαν εσένα, Θεέ μου!
Κάποιοι απ τους φίλους μου διασχίζουν το Χρόνο περνώντας μ ελαφριά πηδηματάκια από σύννεφο σε σύννεφο
Φεύγει βαρύς ο τελευταίος του κόσμου-στη-σειρά-ποιητής.
Τα σώματα έχουν το θάνατό τους το ένα προς το άλλο.
όλα προορίζονται για να υπάρχεις και όλα υπάρχουν για να προορίζεσαι
η καρδιά μου είναι πιο λαμπερή απ΄ τ΄ αναρίθμητα άστρα τ΄ ουρανού
Subscribe to my weekly newsletter. I don’t send any spam email ever!