ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*

με διαβάζει προσεκτικά ο ιός του έρωτα με αποδίδει με συμβολισμούς της λαϊκής γλώσσας

λαχταρώ την σταθερή
ευθεία της ζωής που σου χαρίζει μικρές ψευδαισθήσεις
βεβαιότητας

εντελώς ανυποψίαστη αγύμναστη απροετοίμαστη πως να αντέξουν οι ώμοι σου τέτοιο βαρύ φορτίο; ποιανού άραγε την θλίψη και τις αμαρτίες εξαργύρωσες με αμέτρητους αιώνες υπομονής;

αναμένω εκ των υδάτων να αναδυθεί ολόκληρος ένας άλλος κόσμος που η ψυχή μου πάντα τον αναζητούσεσαν έναν επίγειο προσωρινό παράδεισο

πληρώνεις με πολύ ακριβό τίμημα το τέλμα της αβύσσου που σε παρασύρει η σχετικότητά της μαγείας των φιλιών

το αόρατο χέρι του θεού με παρασέρνει στη ζέστη μιας άγνωστης αγκαλιάς που με σφίγγει μέχρι να με πνίξει

όταν γράφεις βρίσκεσαι ακριβώς εκεί που δεν είσαι ή που θα ήθελες να είσαι – αυτή η ψευδαίσθηση είναι ίσως η βασική αρχή της γραφής

η στιγμή ήταν για μένα ένα ανθολόγιο ποίησης με εικόνες υστερικής ομορφιάς η ψυχή μου είχε μεθύσει στη σκέψη μόνο πόσο άκοπα είχα γίνει κι εγώ ένας ποιητής

προσπερνώ το επουσιώδες της εποχής σημαίνει ψάχνω την παραμικρή αφορμή να επιστρέψω στις μικρές λεπτομέρειες του παρελθόντος μου

όταν τρομάζεις απ αυτό που έχεις γίνεις παρακολουθείς τον εαυτό σου από μακριά σαν να βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο και τον περιμένεις